Katran Karası Gecelerde Hüzünler Ağlar…

Gece dingin,gece yorgun, gece acımasız, gece katran karası, gece lacivert, gece günahların kapanması, yüreğin hesaplaşması.gece kelimelerin sağanağında cümlelerin yok olması.sukutun boşluğu acımasızlığın yalnızlığı. Kangren yaranın kanamaya başlaması. Hercainin yaprağındaki gözyaşı, toprağındaki nem. Her dolunayın yeniden doğuşundaki seremoni. Kirpiklerin ucunda saklanan damlalar. Göz bebeklerinde büyüyen sevda.düşteki günah yaşanmamış gece…

Ruhumun labirentlerinde dolanıyorum, her dönemeç bir çıkmaza gebe. Ateş kadar kırmızı, alev kadar ısrarlı, kor kadar yakıcı. Kana kana içiyorum, ateşle ateşi söndürmeye çalışıyorum. Ne gazabı, ne sürgünü görüyor gözüm içsel yolculuğum batakhanelere düşmüş, ruhum yitirdiği zamanları arıyor. Mum alevi aydınlığında, yüreğimdeki prangaların çıkarttığı toz bulutları içinde buz dağına saplanıyorum. Gözlerimin üzerine son görüntünü yerleştiriyorum. İçimde esen ölümün soğuk rüzgârlarına beklemesini söylüyorum. Henüz menekşe yaprağındaki çiy tanesinin toprağa süzülüşündeki çıkardığı aşikâr cümleleri, yüreğimin söyleyemediği sırlarımı açıklamasını bekliyorum.

Yüreğimin kapılarını kapatmasına izin vermiyorum. Biliyorum ki o kapılar kapandığında zaman bitecek ve ben sonsuzluğa gideceğim. Saklı olan sözcükleri yerinden çıkarıp birer birer yüreğe koymak ve orada kızıl gonca gibi açmasını bekliyorum. Kelimelerle kalbimin arasının açılmasını hiç istemiyorum.

Yüreğimde ki sürgünlerden kurtulmak, geçmişte sakladığım sarıp sarmaladığım yürek sesimi haykırmaya başlasın istiyorum. Yalnızlığımda açıp okuduğum hasret kitabımın sayfalarında benliğimi arıyorum. Her sayfası gözyaşı, her bölüm hasret kokan. Sırsız aynalardaki görüntüme bakıp yüreğimi görmeliyim. O’nun isteklerine cevap vermeli, benleri çıkarıp biz olmayı öğrenmeliyim

Goncadan türeyen kelimeler kırık kalbinin mürekkebini solduruyor, alazdan çıkanlar ise yüreğimi donduruyor. Yüreğim ağladığında ise cümleye dönüşmüş kelimeler hiç ağlamamış gibi ağlıyor. Yüreğin sesi olsaydı da sır olarak saklananlar söylenebilseydi. Kelimelerin tükenip, yürek sesimin olmadığı anlarda kalbim daralıp kapanmak yerine dile gelip söyleşebilselerdi. Kendi başına saklı sözcükler yürek dilindeki anlamıyla şakısaydı. Konuşsalardı zamanı durdurup hayatın acımasızlığını, yarınların umutsuzluğunu. ıslak gözyaşlarımızı bir yana bırakıp, cam kırıklarını oluşturduğu yaraları onarmayı öğretseydi..

Kırık kanatlarımı onarmalıyım. Avucumdaki gül kırıntılarını serpmeliyim kıraç topraklarına ruhumun. İzbe sokaklardan aydınlığa çıkıp güneşi tutmalıyım. Eskimiş ruhlarla konuşmak yerine, yeni doğmuş bir bebeğin gülümsemesinde yakalamalıyım hayatı. Gri ve siyaha bürünmüş umutlarımı beyaza boyamak istiyorum. İçinde güneşin yedi rengi olan. Yanardağ magmaları gibi fokurdayan bu yürek karanlığı kaldırmak istiyor. Her karanlığın aydınlığa koşması, her düşüşün bir kalkışı, her parçalanışın bütüne ulaşması gibi aslımı korumak için çaba harcıyorum..
Sonsuzlukla hesaplaşmanın acısı yine benle başlayıp yüreğimle bitiyor. Bütün sözcüklerim dönüp dolaşıp yüreğime dökülüyor. Her şey yürekte başlayıp yürekte bitiyor. Dava Ben Davacı Yüreğim. Hangimiz suçlu hangimiz savunmasız...
Fuzulinin gül kokulu kaleminden dökülürken sözcükler, papirüs üzerine akan her cümle, yüreğinin sesi miydi? Yoksa kendisi mi?

15.08.2011
23:30