Katran gecelerden Doğan Sevda

Katran geceler çökerken yine,
bir ses dolandı boğazıma…
Sen miydin?
Yoksa içimde kalan, gitmeyen o yarım ses mi?
Bazen yokluğun gelir kapıma dayanır,
bazen adının gölgesi bile yetmez
bu yorgun yüreğe.

Sevda dediğin…
insanı hem büyütür hem küçültür,
aynı anda hem yakar hem yaşatır.
Bir çiçeğin dikenine dokunursun
kanarsın…
ama kokusuna da teslim olursun,
işte öyle bir şey seni sevmek.

Ben seni,
seni bulduğum günden beri
dünyanın bütün yalnızlıklarına rağmen sevdim.
Gece çökerken senden bir ışık bekledim,
sabah olurken adını içimden geçirdim,
bir dudağım “gel” dedi
öbürü “gitme”…
Sessizlik bazen sözden daha çok bağırırmış,
sen giderken öğrendim.

Yolların dili vardır bilir misin?
Ben her taşında seni duydum.
Bir gölgenin vurduğu kaldırımda
ayak sesini aradım,
bir rüzgâr esti omuzumdan
“belki sen kokuyorsundur” dedim.
Kendimi kandırmak mıydı?
Belki…
ama insan sevdi mi
gerçeği bile ona benzetir.

Sen uzaklaştıkça
ben kendime yaklaştım.
Yaralarıma,
söyleyemediklerime,
adını anınca titreyen kelimelere…
Sevda böyle bir şey:
İnsanı hem paramparça eder
hem de o parçalardan yeni bir yürek yapar.

Ben kaybettikçe,
sen büyüdün içimde.
Ben susarken,
adın çoğaldı.
Ben düştükçe,
sendeki son umut kırıntısını bile
altın gibi sakladım.

Belki bir gün dönersin diye değil…
Sevdiğim için.
Olduğun için.
Bende bıraktığın iz silinmediği için.

Şimdi yine gece.
Katran gibi ağır,
hüzün gibi koyu,
sevda gibi yakıcı.
Ama içimde tuhaf bir sükûn…
Sanki yüreğim,
yara beresine rağmen
“iyi ki yaşadım” diyor seni.

Ve ben bu uzun sessizliğin sonunda
kalbimin en derin yerinden bir mühür daha koyuyorum:

…Bu şiirin son nefesi, adını sevdaya yazan Kul Ortak’tandır.

KUL ORTAK