Katolik Mektupları 2: Nahut ve Zulün

KATOLİK MEKTUPLARI 2 : NAHUT VE ZULÜN

(SARA… BAŞLAMAK HEP BİTMEKTİR…)

Başladık…

Önce söz vardı dimağımızın lehçesinde.
Bir yağmur taşırdı değirmen,
Bir bulut öğütürdü taş.
Saçlarından tuttuk ilkin acının.
Sonra ellerine sarıldık…Sonra… / yatağımızda /
Biz onunla kardeş bile olmaya razıydık.
Eş oldu o nedense…
Her yanımızı belleyen bir Nazi şevkatiyle!
Düştüğümüz yerde bıraktı bizi.
Yetiştik sandığımızda hep geç kalmıştık.

Düştüğümüz yerlerde hep bir parçayla,
Ömrü tamamlayana kadar eksik yaşadık…

Güzeldik…

Aynaları sevmemiz belki bundandı.
Kırılmış mum ışığı sağan evlerde,
Kerpiç kokularına alışılmışlık… Evet bunandı…
Üstümüze düşmeseydi günahtan bir yıldırım,
Sesimize karışmasaydı yalan ahitler,
Seni sevene kadar hep sabi kalacaktık.
Bildiğimiz alfabeden başkasına yabancı duracaktık.
Dokunmayacaktık şiire sonra… Onu hiç tanımayacaktık…
Elimize kan damıtan bir kâğıt nefesiyle,
Yakamızdan kir izini divitle atacaktık…
Anladık sonra:

Meşru sevişmelerin kin dolu yatağına,
Biz neden amberden tütsüler yaktık…

Vazgeçtik…

Payını almıştık harcanan vakitlerin.
Ceketimizi sırtımıza,
Kahrı bohçamıza geçirip,
Büyümeye gitmiştik! ! !
Önce kardan adamların atkısıyla halleşip,
Parkta yatan adamlardan bir ekmek dilenmiştik.
“Şarap” dedi öteki… “Kanyak” dedi beriki;
Zemzem’in kutsal olduğunu o vakit öğrenmiştik.
İhram giyen adamla bir rüya diyarında,
Hac yolunda Uhud’a yürekten seslenmiştik.
Sonra durdu nedense gemimiz bir limanda.
Yolcular sabrını kınlarından çıkarıp,
Küfre hazır dillerinde keskinliğe bileyince,
O vakit sezdim ki: Biz seni beklemiştik…
Sana benzeyen her yolcuya “gel” diye el etmiştik.

Şimdi sana o kadar çok benzeyen yolcularla,
Ağrı’ya çok uzak… Sızı’ya çok yakın,
Bir tufanın göbeğini kesmeye niyetlendik…

Seni sevebilecek kadar sabi,
Taşıyabilecek kadar olgun,
Öldürebilecek kadar âşık değiliz…

Sana bıraktık yurdumuzun tahtını…

Çünkü biz:

Bittik…

(VE BİTMEK SARA… YENİDEN BAŞLAMAKTIR…)