Katliam Şiiri - Meryem Beyazal

ey dünya seyret seni,
seni ateşe verenleri,
senin için ateşe verilenleri de.
ölüm bile utandı ölüm olmaktan bu denli.
bu denli masumun tutarken ahı gökleri.
hiç bu kadarına şahıt olmuş muydun acının,
bir bebeğin gözlerindeki korkuyu seyrederken gözlerin?
hiç bu kadar titremmiş miydi ellerin,
korkuyla titreyen çocukların tutarken ellerini?

gecenin boşluğunda kızıllığı acının,
aydınlatırken ölü bebeklerin yüzünü.
hiç bu kadar kan kokmuş muydu rayihası güllerin,
tarihin arka duvarında asılı duran zulümlerin.

gadrin değer bulduğu Gazze,
acıdan bır yakut gibi dururken gerdanında.
daha ne kadar tutacaksın sarsılmadan ey dünya,
seyre koyulmuş bu buzdan heykelleri yan cenahında?

ikiz sanırdım annelerin yüreğini.
incinse bir kalbi bebeğin, dünyanın bir ucunda.
sızlardı yürekleri diğer annelerin dünyanın bir başka ucunda,
şimdi susmuş herşey, lal olmuş anneler dahi,
la'l olmuşken cesetleri bebeklerin bombaların altında.
taştan mı bu öldürülen çocuklar sahi,
yoksa taşa mi kesilmiş yürekleri annelerinin,
ellerinden üzerlerine ölüm akıtan zalimlerin

kutsallarım değişti. bu süküt batıyor canıma.
utanıyorum insan olmaktan.
yemek yemekten, uyumaktan, uyanmaktan.
çiçekleri sulamaktan utanıyorum.
her dakikada bir bebek ölürken insanın kurduğu tuzaktan.

perde açıldı ölüm oynamakta tüm sahnelerde teması katliam.
gişe rekorları kırıyor gözyaşı pazarında.
yok ediliş filminin esas aktörleri bebek ve çocuklar,
onlar ölüyor, biz seyrediyoruz,
şeytan bile dokumadı bu kadarını zilletin, lanetli tezgahında
daha ne kadar vahşileşebilirdi ki insan?

Meryem BEYAZAL