Katil. Şiiri - Mehmet Çoban

Kış günü güneşin ısıtacağı nice insan var
Ya güneş yoksa, ya bulut, ya da karanlıklar
Güneş kaybolup ortadan yok olduysa
“Isınacaklar ne olacak? ” en önemli soruysa
Soruya, sorulara kim cevap verir bilinmez ki
Yalnızın, garibanın derdine, kim çare olur ki?

Hayat kimine göre yokuş, kimine göre saray
Kimine göre de, atlanılması gereken zor uçurum say
Ne olacak? Her insan için dünya başka dünya
Dört mevsim, altı kıta, her yerde ayrı rüya, ayı hülya

Güneş ısıtıp yaktığı için
Rüzgârlar esip yıktığı için
Hortumlar kaldırıp savurduğu için
Soğuklar buz kesip dondurduğu için
Yağmurlar sel olup taştığı için
Tsunamiler yok edip bitirdiği için
Depremler yıkıp yuttuğu için

Doğadan hesap sormak mümkün mü?
Çareleri olan insanlar çaresizleri gördü mü?

Hayatın her köşesinde bir şeyler var
Kimi yerde hüzün, kimi yerde mutluluklar

Hepsinin tek gerçeği, birbirinden habersizler
Birbirine karşı asla sorumluluk hissetmezler

Dışarıda havlayan köpeğin
Miyavlayıp duran kedinin
Sesinden rahatsız olup sahip çıkan
Habersizse aynı sokağın köşesindeki çocuktan
Köprü altında yaşayanlardan
Çetelerin ellerindeki çocuklardan
Pezevenklerin sattığı kadınlardan

Neyin sorgusu yapılabilir ki?
Olanlara nasıl insanlık denilebilir ki?

Devlet yapılanmalarıyla görülüyorsa bal peteği
Bal tutmak isteyen sırada bekliyorlarsa ne demeli?

Kim kimden hesap sorabiliyor ki?
Kim kime bir şey söyleyebiliyor ki?

Güç kimde, bal tutanda mı?
Uzaktan seyredip bakanda mı?

Cızırtılar insanın yüreğine sızı
Bencillik insanlığın en büyük arsızı

Elime aldım bıçağı, sapladım içimdeki bencilliğe
Defalarca öldürdüm bencilliğimi, baktım geleceğe

Bencilliğinin katilisin diye, alay ettiler benimle
İnsanın çıkarı, bencilliği olmazsa niye yarar diye

Alayların hepsini doldurdum cebime
Götürüp attım bütün alayları sokaktaki çöpe

17.10.2011 - İzmir