Katedral Şiiri - Muharrem Özcan

Katedral

Sıradan kentin gotik bir katedral duvarında
bağımsızlığını kazanan kalbin var sevgilim
bayrağı kanlı yeşil
düşüncesi kopan lades kemiği
yaşı on yedi filizi..
Şimdi bir heves, genç kız ateşi gibi
baharın ilk gün sarhoşluğunda
erken açan, ömürsüz kokusu
bir anda uçuşan menekşe gibi
iffet hazinen odaya saçılıyor..

Ben de
rüzgardan göğsü şişmiş bir yelkenim
bu hayatın içine doğdum, çıkamıyorum
bütün veballerim boynumda intihar etti
duasız ömür ipliğimi kesmen gerekirse
sakın unutma, sırtında haritam var
korkumla girintilerin sayısı
doğru orantılı.

Gel! Anlatacaklarım var
çekmecede sakladığım hikaye bu
hazinedir, haritası bile çizildi
sevgilinin gövdesine.
ki O, dünyanın isimsiz efendisidir gözümde
bir gece şarap mahzenine saklandı
ben, elma demeyi unuttum.

Gel! Bırak aşkı köşedeki askıya
hemen benimkinin yanına
ki o, şimdilerde
yüktür omzunda.

Elektrikli bir aygıtla yak şu fitili
pipomda biraz tömbeki mavilensin
gemici hikayeleri anlatırım istersen
biraz şarap, biraz tütünden sonra
ki onlar, serüven bilincini gözyaşıyla
ıslattıkları günden bu yana
güneşin buluta batışına hayran kaldılar,
bizse bilinci yiten gotik katedrale
ömrün küllerini savuramadık henüz..