Katarinanın Gözleri Şiiri - Dilek Mert

Katarinanın gözleri
Ateş topuydu
Öylesine keskin tahrip gücü tesirli
Düştümü perçemleri keman kaşların üzerine
Avını sokmaya hazırlanan zehirli bir yılan engerek
Yaklaşsam iliklerime kadar kanımı emecek
Biliyorum!
Hayır cennetten çıkma huri değil di!
Öldürücüydü
Bir ahu dilber güneşin kızı Katarina
Komşu kasaba kızlarının
Yüzü düşerdi fesatlıktan
Gülüşlerinden anlardım koca karıların
Savurdumu rüzgara karşı tel tel saçlarını
Felaket olurdu
Ne hoş şeydin be kadın
Ben ilk kez kasabaya yolum düştüğünde rastladım
Sonradan öğrendim ki yetim büyümüş
Teyzesiymiş seslenen
Katarina aslen çingene
Macar kökenli
Bir kısrağın kostak ahenkli yürüyüşünü andırırdı
İncecik bilekler sütun bacaklar
Fazlasına gerek yoktu
Üzerindeki elbiseyle bile o herkesten başkaydı
Kasaba delikanlıları esas duruşa geçerdi
Sanırsın bir kontes
Bilirdim gözü pek bana değmezdi
Lakin kimselere esastan yüzde vermezdi
Ben ben de o yangının içine düştüm
Katarinanın aşıklar kervanına
Başka bir şeydi o
Kaç kez arşınladım kilometrelerce yolu saymadım
Katarinanın gözleri ateş topuydu
Her defasında sustum konuşamadım
Buram buram kadındı körpe bedeni
İnsanın bir kez sahiplenip binlerce defa seveceği bir şey
Günler haftaları kovaladı
Alışmıştım hemde nasıl
Çok sonra gelmez oldu
Sordum soruşturdum ahbaplar araştırmış
Terk eylemiş kasabayı
Unuttum!
Unutmadım unutmam gerekti gitmişti

Yolum şehre düştü
Aradan epey zaman geçmişti
Ciğerlerim yandı ilk gördüğüm pavyona kapağı attım
İçeceğim en fazla bi kaç bira

Bir kadın bir ahu dilber
Kırmızı elbiseler içinde ateşten beter
Bir baktım öldüm öldüm öldüm
Katarina tam karşımda
Kıvırırken gerdanını salına salına
İlk günkü gibi yakıcı büyüleyici

Şimdi anlıyormusun üstat beni
Ben neden düştüm bu bedbaht hallere
Çözemediğim bir çift göz düğümledi beni bana...! ! !

(19.12.2012)