Kasyope, her sabah güneşle beraber uyanır, tezekten duvarın yanına oturarak, elinde bezden bebeğiyle, annelik oynardı. Bir taraftan da güneşin turuncusunu izler, hayeller kurardı.Dert yoldaşıydı güneş; aradığı umudun gizemli yolculuğu onda idi, onun doğduğu yerdi umut.Bu yüzdendir belki, güneşi hâlâ çok seviyor O.
Kasyope, ölen ablasının yerine doğmuştu.Can anası, çok sevdiği Kasyope'sini hekimsizlikten kaybetmiş; yine kızı olursa, Kasyope koyacaktı adını, ve anasının dediği olmuştu. Evet O, ufukta ki kızıllığa, beyaz gülüşlerle açmıştı gözlerini. Altı kızkardeşi, üç abisi vardı. Kızların ortasında, düşe kalka, altı yedi yaşına gelmişti. Duyarlıydı, bir takım yetenekleriyle doğmuştu her çocuk gibi. Kız oluşundan bu yetenekleri pek farkedilmiyordu.
Yağmurdan sonra, ıslak başakların kokusuyla kendinden geçer, yağışa aldırmadan, başakların boynunu bükmelerine kızarak, onlara inat üstlerinde yuvarlanırdı. Sereserpe uzanır, gökkuşağının çıkmasını beklerdi. Onu, düşsel renkleri içerisinde görür görmez, bildiği bütün duaları okur, altından geçmeye çalışırdı.Birilerinden duymuştu.Gökkuşağının altından geçerse, erkek çocuk olacaktı. Fakat, her deneyişinde gökkuşağı ondan kaçardı sanki. Kızardı Kasyope ona, ve bir gün inatla ona varacağına inanıyordu..Sonra neden erkek olmak istiyordu? Niyeydi bu isteği? Anlıyamıyordu.
Minik yüreğiyle, yaşına bakmadan, bütün ev işlerini üstlenerek, anasına yardım ediyor, ve böylece varolduğunu kanıtlamaya çalışıyordu. İlgi ve sevgi isteyişinde, kendi çabasıyla varolmak onu yoruyordu. Peki ne yapmalıydı? Anası, onca işin gücün içinde kendisiyle nasıl ilgilenecekti? Babasını fazla göremiyordu zaten. Oniki nüfusun ekmeğini kazanmak kolay olmasa gerekti, bu yüzden de orda burda didinirdi.Hem görmüş olsa bile babasını, onunla ilgilendiği, güzel bir iki söz söylediği yoktu. Üstelik, ayıptır diyerek kucağına bile almazdı. Çünkü, ana babalar çocuklarını, büyüklerinin yanında kucaklamazlardı.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta