Kasvet ve Ruh Şiiri - Erva Özbaba

Bir güneş gibi çıkıp gelmiştin buğulu penceremden
Bülbüller şakıya durdu bahçem duvarında.
Asrı kasıp kavurdu bu ses cümbüşü
Kimilerine doğuş kimilerine bir ölüm vakti.

Satırlarımda kopan fırtınalarla savruldum
Nuh'dan, Kafdağı'na,
Anka kuşları sardı dört yanımı
Pençelerinde uhuletin yüce meyveleri.

Meyvelerden filizlendi bu koca çınar
Ve dalında sallanan; ruhumun darağacı.
Dal kırıldı, başka bir güne kaldı
Yıkıntılarla dolu, hayatımın sonu.

Tükenmiş pınarlarımla bakıyorum yaşama
Sönük, fersiz ve o kadar da takatsiz.
Kimsesizliğimle birlikte büyüyor cansız bedenim
Kim sessizliğime ortak olmak ister ki?

Bilemiyorum artık geleceğin cilvesini
Ne geleceği ne gel-eceli.
Puslu bir çıkmazda hüküm sürüyorum artık,
Geçmiş, gözümden düşen bir damla yaş imiş...