Kasvet İçinde Kasvet Şiiri - Fatih Ataşçi

Renklerin renksizliğine dokundum.
Beyazımı yitirdim, siyaha çaldım.
Düştüm anlayışların kör kuyularına.
Üşüdüm, üşüdüm üşümelerimde.
Soğuk bakışların buzlarına mahkum oldum.
Dokundum yarınlarıma, yitirdim insanlığımı.
Hayat kör kalplerden bir gergef sundu bana.
Değdim teline vahşetin.
Ölümlerden ölüm tattım.
İçimde kasvet içinde kasvet.

Daldım insanlığın ormanına.
Kesilen ağaçlar gördüm.
Ölümle sulanan ölümle yaşayan ağaçlardı.
Yürüdüm, yürüdüm anlayışların pervasızlığına.
Ruhlara yöneldim.
Duvarlara tosladım.
Kalplerin kapı kilitleri bozulmuş.
Yüreğimi söktüm, dokundum ağlamalarıma.
İçimi boşalttım, bomboş oldum.
Düştüm üşümelerin kucağına.
İçimde kasvet içinde kasvet.

Yüreklerin nehirlerine yöneldim.
Yüzdüm insanlığın nehirlerinde.
Ölü yüzler gördüm.
Kör bakışların arkasında saklı ışıklar sezinledim.
Hepsi akrepliğin vicdansız yanlarına bürünmüşlerdi.
Sarıldım kendime, sarıldım gülüşlerimin sıcaklığına.
Yollara döküldüm.
Kapalı labirente dönüşmüştü yollar.
Geriye döndüm, geride hiçbir şeyim kalmamış.
Duygularıma yöneldim rotasını kaybetmiş gemiciler gibi.
Sevmek kalbimden sökülmüş.
Ağlarına takılı bir balığım insanlığın.
İçimde kasvet içinde kasvet.

İhanet çağının meyvelerini sundular bana.
Sıtmalı anlayışların efendilerini gördüm.
Ve onların yardakçıları zulmün kalesiydiler.
Cebimde tek umutlarım kalmış.
Onları aldım elime.
Güzel yanlarımdı onlar.
Etrafımda merhametlerin gediğine taş konulmuş.
İnsanlık bozuk bir plak misali
Sesler birbirine karışmış.
Sarıldım kendi kendime.
Sarıldım umutlarıma, sarıldım gölgelerime.
İçimde kasvet içinde kasvet.

01.05.2015
Fatih Ataşçi