Kasıtlı Sonlar Şiiri - Arif Emrah Toyoğlu

keder etmez,
sevgisi hicabında, gazabında küflenenler..
meydan bulunca yalanı yorganına denk
hani kestirip atan aşklar
gönyemin eksenine dik düştü bu saatte,
kıyafetimin kopçasına takılan ismim gibi cisimler
nereye götürüyor beni
öyle gündüz vakti tedbir cesaretiyle,,
yalanı varsa gözü çıkanlar
ekmeği yıldırım sanıp cayanlar
nerdeler peki
ben bu gidiş ten vazgeçtim
geri dönmeye bir müsade..
sonrada açılmaz sayfaların karalanmış bünyesinde
kaldığım yerleri söylerim belki
belki sende kalmışsındır
olurya, yetmişyedi yıl değil geçen
yetmeyen sayılı nimetler
bir çıkarsın karşıma
bir çıkmaktan vazgeçmiş karşılaşmalar
tükendi bir güle, ben bir gül değil bin güle
döndü bir gül bine, bin gül bir derdime
atık kaldı şimdi şarkıların kişileştirilmiş halleri
ve yetim bir babaya ait
asıl acır yüreği
öyle acır sevdanın baharına düştükçe
benimde acıyan yapraklarımda düşünüldükçe sonbahar...
ben adını saydım baharın adı batsın
adı sonbaharmış bu yüzden kastım