Kasırgalarda Kalan Umut

Arkanda sıra sıra kara dağlar,
önünde eline düştüğün,
ince sızılı hesaplar soran bir sonbahar.
Meraksızca baktığın ufuklar,
seçemediğin karartılar,
ara ara moralini bozarlar.
Yüzleşmekten korktuğun hatalar,
rüzgarlarla sürüklenen
yaprak olup dökülür;
ürkerek bastığın yerlerde,
bir bir önüne serilir…

Hatalar,
boşuna büyütmüşüz onları.
Ne güzeldi yar,
neden eskittik sevdaları?
Nasıl da kıydık,
ellerimizle gömdük o ölümsüz aşkları.
Şimdi, acı içinde yaşarken bu sonbaharı,
zapt edemiyoruz içimizdeki kasırgaları…

Kalınca bir başıma,
çöktü üstüme suskunluk.
Kendimle kaldım, kendimi buldum,
işe yaradı yalnızlık.
Gülüm be,
biz geç anladık.
Farkına varamadık
Pandora'nın Kutusu'ndaki umudun.
Duyabilseydik o tiz sesi,
yaşatırdık belki,
ellerimizle boğduğumuz sevgimizi.

Yaşamak,
yanaşıp bir pınara kana kana su içmek,
ya da,
kabuslar görüp uçurumlardan düşmek ise,
şimdi yeniden başlamak gerek her şeye.
Hiç bakmadan geriye,
durmadan yürümek
yarınlara gümbür gümbür dalarak,
eskisinden daha fazla hata yaparak yürümek...

Bu son umutla
Kalınca bir başıma,
doğrular da çıktı bir bir ortaya.
Hani ince ince felsefeye dalınca,
ya da, bir güzel kafayı bulunca
“ Rindane yaşamak ” derdim.
Lafını edip de çeyreğini bile yaşayamadığım
Kalan üç çeyreği de istiyorum gayrı.
Olacaksa dört dörtlük olmalı.
Yaşı atmışlarda da olsa adamın,
Öyle bir lafı var ustanın...

İnsan,
işe kendisiyle başlamalı.
önce kendisiyle barışmalı,
hep güzeli aramalı,
s e ç e r e k
yaşamalı...