Kasırgalar Ve Sonlar Şiiri - Yorumlar

Kimi zaman umarsız çığlıklar doluşur yüreğime. Kanatırcasına çıkmaya çalışırlar. Susarlar; haykırırlar; bir kasırga misali sarıp yağmalarlar.
Anlamsız acılar yüklenir sırtıma. Düşmanının kim olduğunu bilmeden savaşan bir asker gibi kılıcımı bir sağa, bir sola sallarım. Yüzümden damlayan terler birer gözyaşı olup akar tenime. Acımın üstüne düşer tuzlar, tenim acır.
Kor alevler kasırgayla birleşip sarar ruhumu, sardıkça daha bir süratle sarsar. Düşen, ruhumun gözyaşları mı, yoksa ruhum mu? Kaybolan acılarım mı, ben miyim? Belleğimde gezinen alevler düşünme yetimi de yakıp küle çevirir.
Bardağın dolup taştığı anlar mı o zamanlar, yoksa bir ruhun yitirilişi mi? ..
Birikenler isyan edercesine çıkmak isterler yüreğimden. Birikenlerden mi kurtulmak isterim, kendimden mi, bilemem. Benden soyunup yeni bir ben olmak isterim belki. Kimbilir, belki dünyanın kiriyle kirlendiği için yıkanıp temizlenmek ister yüreğim.
Umarsız çığlıklar kanatırcasına çıkmak isterler yüreğimden. İşte o zaman kabuk değiştirir gibi çıkarıp atmak isterim yüreğimdeki kirlerle pasları. Her acı bir ateş damlası düşürür, her birikmiş gerçek bir diken gibi batar ruhuma. Ruhum acır.
İşte hep böyle zamanlarda, her bardak taşımında yaşarım umudu, umutsuzluk kadar. Kasırgayı yaşayıp, ölen yüzlerce gözyaşının ardından oturup kalırım yorgun, yılgın ama kurtulmuş kirlilerden. Ve hayat yine damla damla bırakmaya başlar kirlerini. Ta ki, bir sonraki kasırgaya kadar.