Kasımda Söylem Şiiri - Haşem Baygümüş

Bir ölüm sukutunda
sen tüm hayat bağlarınla
yaşamanın gerekliliğinden bahar devşiriyorsun
Şah damarına vaktin
temiz kan zerkediyorsun.
Bende veda olmadı hiç,
vuslat söylemlerinden güç alıyorsun.
Geçen ömürden midir
oysa sen hala gurbet ayazındasın
üşüyerek ve soluk soluğa.
Kar beyazındasın,
düşlerimi temmuz mahşerinde rehin bırakıyorsun
Duyuyorum,
ellerinde bir dua sıcaklığı
yüreğini havalandırıyor,
yalnızlığın en kalabalık olanını yaşıyorsun
Bir sahradasın belki,
ama ruhun bir mutedil ikllimlerde huzur buluyor
Her öüm sana yeni bir hayatı inandırıyor
Şimdi yalnız değilsin,
Yakarışlarım hangi berzahta ise
Sen o minval üzeresin...

Yıkılır cismim kuytularında mahur ormanların
ruhumda felaket bir titreme ile süren bir sarsıntı
Kederini okutur
ve etkilenimlerini yazar heyecanların.
Görmesem uzayp gider yollar
bitmez dilimdeki bulantı.

Bakıp da görmeliydin beni
sahibi meçhul mezarlar başında
Keder tuzaklarında
Fatihalar teselli eti ruhumu.
Vakit kahır kuytularında ufalanıyordu
Işık gidiyordu,
Bahar kasım sonlarına temlik ediyordu
Iraklaşıyordu benden Leyla dediğim fersahlarca
Velhasıl ömür geçiyordu
mutlak bir ölüm sancısı baki kalıyordu boğazımda
Ve ben artık yoktum ecel dakikasında.
Bir vedanın hazin ve kırgın hazırlığında,
kederden merhaleler katediyor kuşlar
Maviler şimdi kirli
maviler şimdi kaçak,
suskun, hayati sorularda yanıtsız
kilitli, güneşi batırılmış
takatten ebeddiyen kesilmiş
İntihar hududunda, ölmeye yeminli...