* Kasımda,şiirini Kaybetmiş Şair

FATMA DOĞAN

KASIMDA ŞİİRİNİ KAYBETMİŞ ŞAİR

Ey şiirini kaybetmiş şair!
hazan kokulu yorgun bir Kasım gününde,
bakmayı bileceksin kahve kokulu bir muhabbetin sirayet ettiği kasımpatının gözlerinden ,
Kapısı Aralık kalmış bir yılın ,ocakta yeni demlenmekte olan hayal tüten çayına ,
bir tutam karanfil katabilirsin, ya da bir tutam bergamotlu umut.
Yoksa kalakalırsın ellerinde bir dolu isimsiz kitap ve şairine küsmüş şiirle.
Belki yarısını okumuşsundur , hatta yüreğine de dokunmuştur bir çoğu.
Belki de yarısının eli eline bile değemeden bir köşede unutup gitmişsindir, kimbilir.
Ve onlarca kez evire çevire okunup çöpe atılmış,
tekrar tekrar geri alınmış bir yığın ,çatık alınlı şiirle baş başa kalır içindeki yılgın şair.
Albümündeki eski fotoğraflar misali olur ,kafandaki odanın şekilsiz, şemali
Ya modası geçmiş, kalın sateni aşınmış perdeler kapatır, güneş giren camlarını
Ya da hantallaşmış ağır kanepelerin üzerinde oturtursun en şişman pişmanlıklarını
Yakalayamazsan ve girmeyi başaramazsan o Aralık kapının çağ atlatan eşiğinden
Sadece birazı renkli kalır hayatının, oda öyle alaca bulaca.
Yarısı yine talihin gibi ya simsiyahtır ya da ondan belki biraz hallice
Ey şiirini kaybetmiş yılgın şair!
Nice kasımları yırtmadın mı takviminden zaten şimdiye dek yaprak yaprak.
devirmedin mi kadehleri devirir gibi kahır şiirleriyle dolu yıllarını bir dikişte içerek
bir aralık bulmak adına hep bir yol gözletmelisin içindeki yeni yetme tıfıl şairlere
hep eşiğinde durmalı biri turfanda yılların.
Aralık bir sevda kapısı.
Tülü aralanmış bir umut.
Ya da gözlerini yarı aralamış bir hayal,Kollayıp durmalı elinde bir kalem
Bakışlarından atmalısın yılgın ve yorgun kasımların yürek sıkıntısını.
Başkadır bilmelisin yutar adamı, Kasımlarda, çaresizlik ve sessizlik.
Hissizlik duvarının kalın taşlarının ardından bakar durur ancak sana umudun sürmeli gözlü.
Sen kaleminle açmalısın giydiğin kıştan ve ateşten gömleğin yakalarına ilikleri
Yoksa hep bağrında, yanan buz ile donan ateşin savaşını verir durur iliklerin
Sakın başını yastığa gömme Kasım da arkadaş.
Gömüldükçe ne sesin çıkar, ne soluğun?
Sen Kasımı ,Kasımda bırak,
yaşlarını da, yaslarını da ,paslarını da ne varsa bırak
Yoksa ağırlanamıyor yüreğinde ki, hiçbir misafir
Ya da basıp geçemiyor, umudun eşiğinden, masmavi bir gökyüzüne
Kendine küskün bir şair ve şairine küsmüş bir şiir.
(FATMA DOĞAN 30 KASIM 2024/TURHAL)