Kasım Yorgunluğu Şiiri - Barış Demirel

Bir kasım yorgunluğu çöker
Akşamüstleri kefenine girer
Uzağım… anlarsın yalnızlığımı
Anlarsın ve sessiz bir geceye kaçarsın
Neden en çok gidenlerden oluruz
Bir yerden bir yere
Ve hep neden bir yerler kaçar bizden sessizce…
Ben sensizliğin uykusuna yatar
Kapatırım ışıklarını ruhumun
Gece haracını ister
Yağmuruyla uykularımı böler
Gözlerim kelepçelenir sözlerine
Ben bakıp da göremediğin her yerdeyim
Susup kaldığın her sözde…
Hiç göç almayan hep veren bir kent gibi ziyanım.
Yıkılmış bir ev gibi viran
Boş bir türkü söylerim
Boş bir hayale girer susarım…
Gecenin koynunda beslenirim
Haram sütünü emerim defalarca ellenmiş göğsünden
Taşlarda ezerim sesimi
Sessizliğimi böler çığlığım.
İç kanatan bir sis altında kalır koca şehir
Ben koca bir şehrin altında kalırım.
Şehrin damarlarında kan değil irin dolaşır
Mağlup bir ordu gibi yağmalanırım
Yağmalandıkça sunulurum masalara bir fahişe gibi.

Bir kasım yorgunluğu çöker
Bir sözün bin susuşa gebe kaldığı an gelir
Ben…be…b…n