Kasım Yağmuru Şiiri - Aydın Çevik

sonunda
kalkıyordu gözlerimden
o dördüncü perondaki tren
ben olduğu yerde kalakalmış
öylece bekliyorken...
ah o bakışların yok mu...
beni bende kaybettiren
şimdi kaçıyorlardı
bir hoşça kal bile diyemeden
tam da o anda radyoda çalarken şarkımız
“November Rain” ile “Guns N’ Roses”
“eğer beni seviyorsan sevgilim ver elini bana
birlikte yürüyelim şu soğuk kasım yağmurunda”...
buz kesmişti çoktan her yanımız
ellerimiz titriyor gözlerimiz yalvarıyordu
yapamamıştık ne kadar denesek olmuyordu...
bir türlü yatıştıramamıştık denizlerimizi
bir sokak lambasının altında
aydınlatamamıştık en derin gizlerimizi
bilmezsin...
ben küçükken
hiç sevmezdim yağmurlarda ıslanmayı
tam büyüdüm
kabullendim derken sırılsıklam olmayı
bir kasım yağmuru ayırt etmeden,
içimizde dışımızda ne varsa yıkıyordu
anılarımız kuru kaldı diyemiyorduk
umutlar sulayamazken topraklarımızı
sabah güneşi kaynatamazken kanlarımızı...
ne çabuk unutuldu o günler
az mı yuttuk aynı kentin tozunu çamurunu
az mı söyledik birlikte şu kasım yağmurunu
keyifle yudumlarken vapurlarda beş çayımızı
az mı seçtik simitleri bölüşeceğimiz martılarımızı
gökkuşaklarıyla
ne çok kelimeyi süsleyip boyadık seninle
yaz kış demeden...
ve ardından buruşturup attık
birbirimize armağan edemeden.
şimdi
yıllardan sonra...
yaşadıklarımızdan sonra...
yeniden ayrıldığımız perondayım
bir CD çaların kulaklığında maziyi çağırmaktayım
söylüyor “November Rain” ‘i “Guns N’ Roses”
hani o bizi birbirimize bağlayıp ayıran şarkımız;
“eğer beni seviyorsan sevgilim ver elini bana
birlikte yürüyelim şu soğuk kasım yağmurunda”
ve ardından devam ediyor;
“herkes birine muhtaçtır
ekmeğe suya olduğu gibi ona açtır”
artık yapayalnızım çok üşüyorum
düşlerim tutamaz oldu düşüyorum
gel de dindireyim
şu yürek sızımı duyayım sesini
soğuk kasım yağmurunda
içime çekeyim o ılık nefesini
ne olursun
gittiğin gibi çık gel uzaklarımdan
sonra
sımsıkı sarıl öp beni
aradan beş yıl geçmiş gibi dudaklarımdan!

26.09.2005