Kasım Sessizliği Şiiri - Şeyda Bozkurt

Kim kastı ruhunu bu kadar? Bu nasıl kırgınlık?
Geçer kırgınlıklar, iz bırakır yaralar ama hiçbir şey eskisi gibi
olmaz.
Ruhun vazgeçtiğinde bir daha dirilmez.
Artık hiçbir yere ait olmadan yaşıyorum.
Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum.
Sen yasaksın bana, ben sana sürgünüm.
Ama sana ait değilim, vadesi doldu bu aşkın
.
Kim susturdu seni bu kadar? Bu nasıl yüksek bir sessizlik?
İçimde dağılan duyguların rüzgarı sensin.
Nasıl böyle sert esip dağıttın beni, bende.
Gören var mı bu hallerimi veya bilen?
Bu nasıl sessizlik? Aslında içimde sıkışan bir sestin sen.

Kim kuruttu pınarlarına bu kadar? Gözlerin kime susmadı?
Ne çok anlattılar seni değil mi?
Ne biliyorsun kendi hakkında sen?
Bir bana mı sel oldun aşkta, yoksa herkese mi yoksun?
Bile bile seni kalbine alan celladım aşk değil miydi?
Sahi, sen seçebilir misin kendi celladını?
Yoksa o mu seni seçer aşkta ziyan etmek için?

Kim “sev” dedi bu kadar? Kalbin mi köle yaptı seni aşka?
Kim vazgeçti senden? Kaybettiğimiz bu savaşta ilk kim gitti?
Kim sevdi, kim vazgeçti, kim gitti biliyor musun bu meydan
savaşından?
En çok ölende ben, giden de bendim.
Kim kastı aşkı bu kadar kasımda? Aşk bazen mağlup olandır