Kasım Matı Şiiri - Muharrem Abut

Şimdi dilediğince mutlu olup,
Gurup duyabilirsin kendinle;
Özlediğim kadın değilsin artık!
Bundan böyle sensiz akacak bu hayat nehri.
Sensiz akıp, sensiz karışacak,
Ölüm denilen sonsuzluk denizine…
Bir çakıl taşı kadar bile dalga yaratamayacak;
Nedensiz gelgitlerinle,
Tanımsız öfkeleri köpürtemeyeceksin derinimde.

Dahası ve belki de senin için en kötüsü,
Aynı güneş hiçbir zaman üzerimize doğmayacak,
Aynı yağmurlarda ıslanmayacak,
Rüzgâr, ıslıktan bir türkü tutturunca,
Başını omzuma yaslayıp,
Kulak kesilemeyeceksin rüzgârın ezgisine.
Yani biz yokuz artık sevgili!
Artık sen, sensin,
Ben de ben.
Dağlar dağ,
Denizler deniz;
Ormanlar, yalnızca orman...

Velhasıl türkümüzü rüzgârlar söyleyecek,
Umut kalmadı bu sevdadan.
O yüzden başımı alıp,
Sevdiğim ve senin sevdirdiğin ne varsa,
Hepsini geride bırakıp,
Saatleri dönüşsüz bir zamana kurup,
Sensiz ve de sessiz,
Bir hayatı kurmaya gidiyorum.

İstediğin denizin kıyısında otur,
İstediğin mehtabı gözüne kestir,
Kayan her yıldızda bir dilek tut,
Yapabileceksen ıssız dağ başlarında dolaş,
Yabani böğürtlenler topla,
Dut mevsimlerini kovala.
Ne yaparsan yap, ne yaparsan yap!
Çaresi yok, kurudu bu aşk ağacı.

Ve son olarak radyonu aç,
Sıradaki ayrılık şarkısı senin.
Bitene kadar dinle.
Sonra anla;
Anla ki artık kaydım göğünden,
Dönülmez uzaklardayım,
Gelme ardımdan;
Döndürmeye çalışma yolumdan.
Gelsen boşa yorulursun,
Çalsan boşa çalarsın çıktığın o kapıyı.
Senden sonra çok sular aktı,
Birlikte geçtiğimiz o köprünün altından.
Gözümün yaşı göle,
İçimin yangınlarını küle döndü, o gölle.
Artık ne sana,
Ne de sevdaya açık değil yüreğim.
Külfetine de,
Zahmetine de,
Nefretine de eyvallah.
Ben yokum!

Dua etmeyeceğine göre ardımdan,
İster küfret, ister beddualar sal.
İstersen mutlu bile ol.
Şayet adının yanına,
Soyadımı yazdırmadan mutlu olunabiliyorsa.
Umurumda olursa namerdim.
Yendin sevgili, yendin.
Beni, seni, bizi yendin,
Aşk yok artık!
Umut yok bu sevdadan geriye.

Biliyorum, dönecek olsan çoktan dönerdin.
Ki severken beni, bensiz yapamaz,
Her küsüşünden sonra bulur bir bahane dönerdin geri.
Şimdi dönmüyorsan eğer,
Geçiyorsa zaman yokluğuma rağmen,
Yapabiliyorsan bensiz,
Koymuyorsa sesimin sessizliği,
Ki zira susman buna işaret, buldun birini.
Buldun, öldürdün içindeki beni.
Bul sevgili, bul öldür beni.
Zaten sevmemiştin ki…
Sen, tatlı sözlerimi,
Gülen gözlerimi sevmiş,
Öldüğüm için sevdana,
Güneş tutulur gibi tutulduğum için şavkına,
Kararttığım için senden gayrisine dünyamı,
Yaktığım için gemileri,
Sever gibi yapmıştın beni.

Önemi yok artık,
Sevmenin, ne de sevmemenin.
Nasıl olsa hâlâ kendini sevmekle meşgulsündür.
Yıllar evvel söyledim, daha elin elimdeyken;
Sen kendinden başkasını sevemezsin sevgili!
Sevemez, lakin kovamazsın da içinden beni.
Ben senin içinden kovamayacağınım,
Kovsan da hep içinde kalacağınım,
Hep orda yürek sızın olarak sızlayacağınım.

Hadi vakit doldu,
Üstelik yorgunum,
Tahtadan saca varacak takatim yok!
Bu son sözlerim sana,
Duyduğunda bu, duyacağında bu.
Adam ol, kadın ol, yar ol,
Gül ol ama kalbinle, dilinle değil;
Varsın batsın dikenlerin.
Olduğunda ölümüne ol sevildiğin yürekte.
Birde soyadını almadan,
Adımın ardına koymadan ölmem deme.
Ölürsün güzelim, bir gün muhakkak ölürsün;
Sen, sen olduğun müddetçe.
Tıpkı bugün bende öldüğün gibi.
Başım sağ olsun,
Allah bana uzun ömürler versin.
Seninde toprağın bol olsun.
İyi insandın diyesim geliyor,
Diyemiyorum iyi bir sevgili ol(a) madığın için.
Olsun ama olsun, ölünün ardından kötü söylenmez.
Ama ben söyleyeceğim,
Çünkü sen benden umutlarımı, yarınlarımı
Ve yaşama sevinçlerimi çaldın.
Madem güldürmedin şu cihanda yüzümü,
O halde iki cihanda sende gülmeyesin.
Fakat orada da olsa muhakkak görüşelim emi,
Belki aynı cehennemde yanmayız.
Muhakkak görüşelim emi,
Muhakkak görüşelim;
İkimizde günahkârız zira ama
Belki aynı cehennemde yanmayız…