Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
güzel bir çalışma ,
eylül hüzün,
ekim yaprak dökümü ,
kasım duygu sökümü derler büyükler,
burada sizde sanki bunları izah etmişsiniz güzel bir çalışma olmuş.
ses ve melodide ayrı bir güzellikte yorum yazarken yağ gibi kaydı gitti kutluyorum ve başarılar diliyorum.
Kader vurmak için hedef tahtasının rengine bakmaz ki. Belki hüzün mevsimlerinde içimize daha çok kapanıp , koruma duvarlarımızın bakımını pek yapmadığımızdan fırtınalar bütün açıklıklardan tufan gibi doluyor içimize . Adının kasım yada eylül olmasına hiç gerek olmayan bir başka meseledir bu .
Kutluyorum sayın Alacaatlı , herzamanki gibiydi şiiriniz. Çok güzel...
Bende hep eylüllerde hüzünlenirim eylül benim hüzün ayım.Sizde kasım olarak ele almışsınız sizinde bu ay demekki hüzün ayınız.Dileğimdir ne dikenli teller olsun nede kelepçeler.Kaarysa madem Allah o kara eylül ve kasımları bir daha yaşatmasın bizlere.Yüreğinize gönlünüze sağlık efendim.Sabah ile güzel vede hüzün damlaları ile yazılmış bir şiir okudum teşekkürler.
Saygılar benden ümüt güngör
güzel gübeşli bir sabaha günaydın derken üzüldüm kasım soğuğu şiirinizde ..............
nedense ayrılıklar hep içimi üşütür benim her türlü ayrılık sevgiliden arkadaştan evlattan veya dosttan sebep her ne ise şiirinizde hüzün yakaladım ayrılıklara dair bende bu yüzden üzüldüm
hep kasımamı rastlar emindeyilim adı ayrılıksa mevsim mühimmi.........tebrikler bu içten dökülen mısralara tam puanımla
müzeyyen başkır
Hanımefendi
Hayırlı sabahlar.
Günün ilk şiiri. Vavvvv. Nefaset bu. Estetik, akıcı, bölümler birbirinden kopmuyor. Çok zengin bir şiir.
Keşke hikâyeye ayrı 10 verilebilseydi. 10
yıl dönerken geriye
ağrısız yaşanmıyor
aldanışlar kesiyor yüreğin şah damarını
ya da ertelenmiş vedalar
karar sizin...
bilmez misiniz ayrılık Kasım'a düşer
kastım Kasım değil efendim
TÜRKÇE, İMLA VE ŞİİR ADINA ŞÜKRANLARIMI SUNUYORUM.
MUTLU OLUN, MUTLU KALIN. BUGÜN, YARIN VE DAİMA.
SAYGILAR...
Âlimoğlu
çok güzel bi şiir olmuş, kutlarım.
-
November rain misali..
Kader zaman dinlemiyor.canim Benimde.gurbet diyarlarda kaderimi yasiyor olmam..Kasimdada vuruyor gun zamanda vuruyor.Yureginizi kaleminizi cok iyi anladim.Hasret huzun kokuyor Siiriniz,yureginize saglik.kaleminiz her daim olsun..
Kasimda olsa hangi ay hangi gun de olsa Kadersiz kedersiz bir yasam diliyorum.
Uzak diyarlardan selam sevgilerimle..
Bu şiir ile ilgili 57 tane yorum bulunmakta