Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
ay Kasımdı, ben gittim
ardıma bile bakmadan üstelik
benden kalanları toplayıp
elimde küçük bir çantayla
hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı
kesikler asla kapanmayacak
aşk izim her yağmurda sızlayacak
her baharda ağaçlara imrenecektim
adım okundukça her duada
şiirlerim dağlayacaktı yürekleri
yine de gittim
FIRTINAYI TUFANI KASIRGAYI HÜZNÜ KEDERİ VELHASILI HER ŞEYİ GÖZE ALARAK YİNE DE GİTTİM.KARARLI BİR GİDİŞ.
ŞİİRİN TAMAMINA BAKTIĞIMIZDA HÜZÜN VAR BURUKLUK VAR AMA DUYGULAR FEVKALEDE BİR ANLATIM İLE SUNULMUŞ.TEBRİKLER EFENDİM.
ekimde doğmuşum
güz bülücü derlerdi
her tarafı kapalı olsa bile
ocak-baca düzeninde ısındığımı sanmıyorum
ekimde belki o kadar yokmuştur
ama 'Gasım dedimiydi' gocagarı sovukları hüküm sürer'miş
dediğiniz gib
Kasım vurgunuyum hala
hala üşürüm
üşüyoruum
üşü
dı tı dıd dıı dı
Allaha emanet olunuz
ve hala dinlyorum
bang bang bang beng!
kasım bu
İbrahim Çelikli
GÜZEL BİR ŞİİRSELLİK KALEMİNİZ SUSMASIN FONDA Kİ MÜZİKTE HOŞ
saygılar
Mehmet Emre Aslantürk
ay Kasımdı, ben gittim
ardıma bile bakmadan üstelik
benden kalanları toplayıp
elimde küçük bir çantayla
hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı
kesikler asla kapanmayacak
aşk izim her yağmurda sızlayacak
her baharda ağaçlara imrenecektim
adım okundukça her duada
şiirlerim dağlayacaktı yürekleri
yine de gittim
Şiiriniz güzeldi. İnsanların tarihinde her ay insanları değişik açılardan hem sevindirmiş, hem vurmuştur.
Konuyu işleyiş tarzınız, ifadeleriz çok güçlü. Sizi kutlarım.
Çok güzel bir şiir olmuş sevgili Rengin eline ve yüreğine sağlık Tebrik ederim kalemin daim yazsın esenlik ve mutluluk dileklerimle saygılar
velhasıl mürdüm sindi mevsime
ya da ben öyle sandım
onun bile bir asaleti var ya
acılardan garip bir haz kalıyor
takvim soğuğunda
yıl dönerken geriye
ağrısız yaşanmıyor
aldanışlar kesiyor yüreğin şah damarını
ya da ertelenmiş vedalar
karar sizin...
bilmez misiniz ayrılık Kasım'a düşer
kastım Kasım değil efendim
anlamlı,,tebrikler can dost,,ayrılıkların olmaması dileklerimle,,tebrikler,,
Güzel bir şiir okudum,kutluyorum.
vedaların kıyısından baktım yaşama,
alabildiğine Kasım…
siz, koyaklarda saklanırdınız
dinmesi için boranı gözlerdiniz
beklenmek ne zaman ağırlaştı unuttum
ya da hatırlamak istemedim
unutmak istedim
gerçekle yüzleşmemi
gece ile gündüzün raksında
dem vurulan mektuplar
ah o gönderilmemiş mektuplar…
can çekişirken ruhum
kesmeliydim köklerimi
gözlerim zehirden ağ
sözlerim ağu
aktıkça içime, zakkumlar çiçeklenirdi
dillenirdi kalemim
anlar mıydınız?
...................
Uzaktaki düşlerimize mavzer boşalımlarıyla şiirler çizeriz, mavi bir atlas karşısında. En ölümsüz çiçeklerin yetiştiği yaşam ovalarında ellerinde şeker ağdalarıyla koşuşan çocuklar olur, rengarenk balonların yükselişini izleriz, döne döne batan bir güneş kaybolduğunda. Mevsimlerdeki takvim geçişlerine aldırmaz, en diri umudumuz olan sevdanın özgür boylarında halaylara dururduk kahkahalarla...
Nefis bir hüzün çeşitlemesi. Okurken o kadar bakir kıyılarda dolaşıyor ki insan, bir anlamda hüznün içindeki varoluşu hissediyor...
Tebriklerimle Rengin hanım.
Kaleminizden dökülen çağlayanları izlerken ölümsüzlüğü görüyor insan...
velhasıl mürdüm sindi mevsime
ya da ben öyle sandım
onun bile bir asaleti var ya
acılardan garip bir haz kalıyor
takvim soğuğunda
yıl dönerken geriye
ağrısız yaşanmıyor
aldanışlar kesiyor yüreğin şah damarını
ya da ertelenmiş vedalar
karar sizin...
bilmez misiniz ayrılık Kasım'a düşer
kastım Kasım değil efendim
RENGİN HANIM YİNE GÜZEL DİZELERİNİZİ VE SİZİ KUTLARIM....TEBRİKLER
Kasım ayı sonbaharın artık son demidir. Hava artık soğumaya yüztutmuştur. Tabiatın o yıl ki carçekişmesi gibidir. Ağaçlar yapraklarını iyiden iyiye dökmüş,kuşlar gözlerden kaybolmuştur. Mevsimlik bitkiler çoktan kaybolmuştur. Tabiattaki bu hüzün ister istemez insanları da etkilemektedir.
SONBAHARDA AĞAÇLAR
Ne hüzünlü mevsim şu son bahar
Yaprakların üzerine inerken yağmurlar
Kel budak olmaktan korkan ağaçlar
Titreşerek sessizce ağlaşırlar
Nice zorluklar bekler bilirler
Yarganı olur ayağına serilen gazeller
Birbiri üzerine kuşlar dizilirler
Titreşerek sessizce ağlaşırlar
Bir başka bahara kalır umutlar
Hatırlanır yemyeşil geçmiş hatıralar
Çırılçıplak kaldığında o dallar
Titreşerek sessizce ağlaşırlar
Bahara çıkmamakta vardır kaderde
Koca bir altı ay uzun soğuk gecelerde
Korkarak bakışırlar birbirlerine
Titreşerek sessizce ağlaşırlar
Şimdi onlar değil gölgesinde koruyanlar
Yemyeşil dallar unutulmaz manzaralar
Gelecek bahara kalmak için dualar
Titreşerek sessizce ağlaşırlar
Demiştim bende bir kasım ayında.
Kasım ayı hüzünlüdür.
Sizleri tebrik ediyorum.
Bu şiir ile ilgili 57 tane yorum bulunmakta