Aşk...
Bazen ıssız bir odada sabahlamak
Bazen de İstiklalde yalnız kalmaktır
Aşk...
Bazen dut yemiş bülbül gibi susmak
Bir dakika dinle
Onca yaşanan güzelliklerin hatırına
Kurulan hayallerin hatırına dinle
Sana kendimi savunmayacağım
Yaşananları anımsatmayacağım
Sadece gerçekleri anlatacağım
Elveda İstanbul
Her şey buraya kadarmış
Umutlarımın tükeneceği
Sensiz alacağım nefes
Sensiz yaşayacağım günler varmış
Seninle yaşamak varken
Hayatımdan çık artık,
Benden çok uzaklara git.
Ne benim seni bulacağım,
Ne de hatırlayacağım bir yere…
Ben seni unutana kadar,
Gözlerinin rengini,yüzünün güzelliğini,
Kapının önünde çantaların
Elinde gözyaşlarını sildiğin mendil
Her zaman bana bakan gözlerin
Bu sefer kapıda
Sanki gidecek gibisin
Pusulamı kaybettim
Bilmiyorum nereye gideceğimi
Sağa sola bakıyorum
Tanıdık bir yüz göremiyorum
Çaresizce yalpalayarak yürüyorum yollarda
Geçiyorum ıssız caddelerden
İlk kez anladım
Kelimelerin kifayetsiz kaldığını
Hiçbir sözün,
Kırık bir kalbi avutmadığını
Gülün dikenlerinin olduğunu
Çaresizliğin insanı nasıl hapsettiğini…
Keşke bu kadar yakınımda olmasaydın
Unutmak belki o zaman daha kolay olurdu
Belki de hiç kapılmazdım
Bu imkansız aşka…
Kimsin sen?
Ben seni tanımıyorum
Göster bana gerçek yüzünü
Ateş misin kor mu?
Aşk mısın nefret mi?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!