Kasım Akşamı Şiiri - Caner Gümüş

Gözlerin nemlenmişti,anlayamadım hiç.
Ellerin titriyordu,ağlayamıyordun.
Hüzünlü bir veda akşamı değildi bu,
Daha yeni tanışıyorduk,solgundun.

Bir şey desem ama nasıl desem,der gibiydin
Hep bana baktın o akşam,durgundun
Titreyen ellerin ellerimi arıyordu hissediyordum
Yüzünde hafif bir tebessüm vardı

Dalıp dalıp gittin o akşam,nerelere
Çay tabağı bardağa yapışmıştı,fark edemedin.
Yere düşünce için ürperdi,ben seni izliyordum
Sadece seni izledim,düşündüklerini düşünebilseydim.

Hiç bitmeyen gülümsemenle bana
Çiçeklerinden bahsettin,menekşelerinden…
Hiç susmayan bir muhabbet kuşum vardı dedin
Bir kasım sabahı,gökyüzüne bırakmıştın onu.

Bense hep seni dinledim,seni izledim
Ama sen konuşmanı bitirdin,yorgundun
Çıkıp yürümeye başlamıştık evine doğru
İkimizde yere bakarak uzunca yürümüştük

Bazı kasım akşamlarında yürürüm oralarda
Yanımda sen varmışçasına,gülücüklerini izlerim
Her sokak lambasının altında durup bakarım sağ yanıma
Ama senden geriye kalan,bir yığın hatıra ve menekşeler...