Ne kadar çok yaprağımı döktün böyle…
Fırtınanda alabora oldu,
kalbimin tepesine tırnaklarımla kazıdığım evimin çatısı…
‘Kasım’ bu son gecedir seninle…
Bırakıyorsun şimdi,
ömrümü bağışladığım harabe evin enkazı altında kalmış ruhumun yaralarıyla…
Şimdi nereden başlasam?
İçime saplanmış tuğla parçalarına, tırnaklarımı geçirsem; alsam onları...
Ve kanımdan harç yapsam…
Yine aynı tepede,o yangın evinde soluyabilecek miyim hayatı…
...Ki böyle kesik kesik solumalarla,
ihanet ederken gecem,aydınlıklara...
Bir karanlık rahimde, kör bir doğumu bekleyeceğim...
Kayıt Tarihi : 22.3.2009 02:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!