Kasım Şiiri - Ayşe Kurttekin

Kasımları sevmem pek
Artık kış arifesi,
Ruhlar bile daha kasvetli.
Hem, nasıl olmasın?
Memleketim artık soğuk ve yağışlı.

Bir Perşembe sabahı 9.05 tarifesi,
Atamı bir Kasım'da kaybettim.
Sızladı vatanım, sızladı toprakta yatanım.
Sanki sonsuz yıl geçmiş.
Zaman ne garip çoban,
Hiç gidiyoruz demedi ki.

Babamı bir Kasım'da kaybettim,
Yine günlerden Perşembe.
Bu kez akşam vakti,
Koydular bir kutuya.
Koştum, götürmesinler diye.
Anladım, Cumaya yetişmeye çalışan sadece diriler değil.
O gün, o yeşilden nefret ettim.

Derken başını okşadım bir köpeğin umutla.
Dilsizdi ama bilirdim; sevgi gözlerden gelirdi.
Bilir misin, onu da bir Kasım'da kaybettim.

Her gelen yaprakları taklit ediyor Kasım'da.
Bende mi, bende mi aynı yerden geçicem?
Ama korkmam bir Kasım günü ölücem diye.
Lakin korkarım ölmekten beter;
Seni de bu Kasım'da yitiricem diye.