Kaşığın İsyanı Şiiri - Muharrem Pala

Bir sabah uyandığımda mutfaktan
Bir acayip sesler geliyordu
Fare ile kedi sesine de benzemiyordu
Bu ses ne tastandır ne de tabaktan
Söyleyeceğim az sonra çatlamayın meraktan
Sese doğru usulca yaklaştım
Çöp kovasının kapağını açtım
Ve bir süre eğildim öylece bekledim
Can kulağıyla pür – dikkat çöpü dinledim
Baktım metal saplı bir kaşık
Üstü başı kirli ve de bulaşık
Elini uzatmış sanki beni al diyordu buradan
Birkaç dakika geçmişti ki aradan
Kalem tutan ellerimle aldım onu çöpten
İdam sehpasına giderken kurtulmuştu ipten
Çöpe atılmadan yakaladım onu son anda
Üç öğün sofraya geliyordu günde
İçecek suyu yiyecek ekmeği varmış
Mutfakta çöp kovasında sabahlamış
Lakin ah çekip isyan ediyordu
Çöpten kurtulduğuna hiç sevinmiyordu
Malum itirazı vardı hayata
‘’İtirazım var’’ diye başlayan o şarkıyı söylüyordu
Ben hep çöpe atılmaya mahkum muyum diyordu
Tuttum elinden getirdim lavaboya
Elini yüzünü yıkadım yumuşak bir süngerle
Kendine geldi duruladım soğuk suyla
Masaya koydum peçetenin üstüne
Masada bir o vardı bir de ben
Dile geldi bana teşekkür etti yürekten
Bilmem dedi bu feleğin bana kastı ne?
Oysa ben ne karınlar doyurdum
Aç oturanlar tok kalktı masamdan
Sıcak sulu çorbalar içildi elimden
Ne hastalar iyileştirdim bir bilsen
Nankörsünüz bir o kadar da vefasız
Ahde vefa diye bir şey vardır bilmez misiniz
Görüyorsunuz ki dünyadan büyüktür derdim
Bari beni muhtaç birine verseydiniz
Olmadı geri dönüşüme gönderseydiniz
Satılmak için vitrinleri süslerdim
Siz beni bir de o zaman görseydiniz
Beni bulmasaydın çöpe gidecektim
Unutulacaktım unutulanlar gibi
Geride kalan ömrüm
Kokuşmuş çöplerin arasında geçecekti
Anlıyor musun bir mezar taşım bile olmayacaktı
Ölüm yıl dönümümde kimseler mezarıma gelmeyecekti
Bundan daha kötü ne olabilir
Kimseler beni anmayacak
Kaşığımız güzeldi demeyecekti
Gözlerim buğulanmıştı bir şey diyemedim
Haklıydı tekrar çöpe atmaya kıyamadım
Onu özenle aldım rafa kaldırdım
Sonra birkaç damla yaş
Süzüldü gözlerimden yavaş yavaş!