Kasaba Şiiri - Eray Bayındır

Saat 01.32
Kıyıda oturmuş denizi izliyorum.
Bilirsin hani dalgaların sesi, sudan yansıyan ışıklar falan.
Şehrin uğultusu geliyor arkamdan.
Tenime vuran tuzlu rüzgârı hissediyorum.
Düşünüyorum.
Bir balıkçı kasabasında geçen tatilimi düşünüyorum.
Kumsalda oturup yıldızları izlediğim yaz gecelerini,
Ateşin etrafında söylenen o şarkıları.
Sonra seni.
Diyorum ki seni sevmek,
Tatili bir balıkçı kasabasında geçirmek gibi.
Aklıma düştükçe hüzünlendiğim.
Hiç bitmesini istemediğim ama geçip gideceğini bildiğim.
Yüzümde buruk bir gülümseme bırakan.
En güzel hatıralarımı çalan.
Yaz akşamları gibisin.
Keşke diyorum, keşke tüm bu koşuşturmacayı bir kenara bırakıp,
Sırtıma çantamı takıp,
Gelip sana yerleşebilsem.
Sende yatıp, sende kalkıp, karnımı sende doyurabilsem.
Ama ne ben bu koşuşturmacadan kurtulabiliyorum,
Ne de sen kapılarını açmış beni bekliyorsun.

Sonra o gün, o kasabada yediğim haltlar geliyor aklıma.
Buruk gülümsemem siliniyor yüzümden.

Sen diyorum kadın
Sen
İnsan ancak seni düşünürse
Bu kadarcık zamanda önce gülümseyip,
Sonra hüzünlere karışır.
Ancak senin ateşin,
Önce kavurup,
Sonra böyle tir tir titretir insanı.

Sen yok musun sen.
Göğsüme taktığın bu kancanın,
Bir ucu sensizlik,
Bir ucu
Sen.