Kasaba Şiiri - Gökhan Durgut

bu sahil kasabasında izlerin var
ellerim hala seni arar..
ben senden bahsediyorum yine
her gördüğüm bir çift söz yakınlığımdaki
kadına erkeğe..belki yabancıya..
ellerim yüreğimi kovmak istiyor bedenimden
düşüncelerime yurt yapmış varlığını belki
seni hatırlatan,her hangi bir kasaba hikayesi kadar sıradan değildi
öylesine değilmişsin,bu yıllarına verdiğim tutsaklık
canımı elime alıp,her gün tonlarca kez aklıma düştüğünü bilsen
değerini kestirebilsen
böylesine hiç bir sevgiye benzemeyen bir muhtaçlık
sanırım ağır geliyor sıradanlığıma..
güçsüzlüğüm
sensizlikten ibaret..

içimden saniye farkı olmadan sen geçiyorsun
sadece sen uğruyorsun kurak bedenime,olmasanda..
ıslak kalan sadece hüzün renginde gözlerim
sana bakmayı özleyen pencerelerim
kelimeler yetmiyor..içime girip hissetmen lazım
sen yarım yamalak sosyetik gözyaşlarını asmışsın darağacına..
ki beni anlaman gerek
veya ölmen gerek
beyaz bir ölüm gerek düğün tadında
çirkin geçen bir gençliğin,bakır ıslaklığında sabahları
sen düşlere sorgusuzca hakimken
kölesiyken herşeyinin
hala güçsüzüm..bir çift gözün
belki kurumuş ellerinin
belki düzayak sevişlerin
bir cümlem kalır
benden artık sana emanet
zaman akar düşünmez kimde hata,kimde metanet
kendimle yürürken fısıldarım
çıkar dilimin ucundan kendi kulaklarıma itiraf eder
vatan haini dilim
seni seviyorum der
her geçen gün eritirken
varlığın yahut yokluğun
hayatta oluşun.
hala çok güzel düşlerimde hatırladığım halin
ne desem kifayetini şaşırır
senin gözlerine bakabilme lüksüm olsaydı
gözlerim ne kadar temiz bakardı
bu karınca kadar darlığına hayatın
belki inançlarım tazelenirdi
eskisi gibi
gözlerim mahkum olurken sende olan herşeye..
hala güzel-
sin bende..
eşim olacak kadar güzel..