Kalem Kaşa,dişler İnciye Değil

Kalemin erbâbı, tahminin doğru
Doğrunun yanında "Yaradan "yârdır
Ötüken ruhlu Şâd yoluna doğru
Nizama attığın her adım kârdır

Kalem kaşa,dişler inciye değil
Madem kirpik,oka etmedi meyil
Cönkünü zırhlayıp, obana eğil
Çelik yeleğine ülkünü sardır

Kağıt kalem hepsi ,kale burcunda
Azminle sebâtın sancak ucunda
Toylu ülkün, boy boy dursun acunda
Hüsrâna rıza yok !..bu sana sırdır

Gök otağa doğru yakına gel ki
Çerilerini al,toparla halkı
Tekbir atınca ,bu yollardan ilki
Atın yularını rüzgâra sürdür

Dörtnala koşuver, dereleri aş
Tünemiş ötüyor bir sürü baykuş
Sen , yağıya inat, nâmına ulaş
Ulaş ki ; şu melûn sesleri vurdur

Destanları sıra sıra yaz,haykır !
Türk bileğindeki zincirleri kır
Nalın koşturduğu, her yanık bozkır
Güneşin tenini yaktığı yerdir

Tut ki kuraklıktan bitâb düş,uyu
Tut ki düşlerinde su dolu kuyu
Yâ Şeyh Edebali,Söğüt'ten ,Kayı
Yâ Nemçe ilinde sözünü yor, dur

Âh bir de düştü mü düşüne Tuna.
Düştün... gök renkli tuğ yolculuğuna
Serhâta uçan at,eklenip buna
Kızıl Elmayı kurt gibi ısır, dur

En yüksek perdeden kelâm erbâbı
Bağırmalı,yiğit kalem erbâbı
Seni izliyorken âlem erbâbı
Gayret et,kutlu Türk'ün işi zordur

Hissetmek bambaşka görmek bambaşka
Ehil erbâb,Çalap emriyle aşka
Asayiş kılınca, kalbinde ışka
Turan yüreğine zamanı serdir

Aşkı sol cenaha kurdun kuralı
Yesevi ocağı hikmet kuralı
Dilde edep,adâb durdu duralı
Pirî Türkistan'ın nefesi vardır

Tâ vuslat ateşi yandıkça yanar
Bilirsin,dergâhtan kandıkça kanar
Zaman mekân aşıp Mevlâ'ya siner
Gönlüne himmet de,Yunus'u sordur

Maksadın dileği, asıl mesele
Gökte ay yıldızı bırakma ele
Mâziyi semiren var iken ,hele
Okunu uydurup,menzili yordur

Ola ki, töreden sözü yitiren
Kirli kabuğunda özü yitiren
Türk'ün dünyasına gözü yitiren
Ruhu laçkalaşmış gâfleti durdur

Alp kalemle Türk'ün çizip resmini
Zaferlere yazdır, Türk'çe ismini
Göklere aparan kutlu cismini
Kasırgalar neden mi özlüyordur ?

...Göktürk şafağını cihâna kurdur !

Kalem erbâbı ; yazar
Cönk ; şairlerin şiirlerini topladıkları defter
aparan ;götüren