Kartvizit Şiiri - Selami Karabulut

KARTVİZİT

yaygaracı gülüşüyle yalayıp geçti dalgınlığımı rüzgâr
değil kıskançlık aldırış bile etmedim
kalbime yakışmayan kışla gelen yalnızlığa

artık uyuyabilirim, bitmeyen fasıldı akşamları
karanlığa sığınmış gölgelerin iç çekişinde
soluğumla taçlandırdım dünyayı, yumup gözlerimi
dinlediğim dağ gövdemin biçimsiz gravürü
kim fark etti kadavra gibi yaşadımsa kendimi

şakaklarını alkolle ovduğum bir ağrıydı gençliğim
saf saf gülümserdim kalın kaşlarımın ardından
görüp de dokunamamanın sıkıntısıyla zamana
anladım sonunda: görücüsünü hoşnut kılamayan
gelinlik bir kızın utancıydı nabzımın tek düze atışı

hiçim: yanardağın kıyısında uyuklayan pars
kendimden çok huzursuzlukta buldum aşkı
sinirlerimden ördüğüm bir ipin ucuna gittim geldim
yürüdüm: ağzım kırda çiçeklenmiş yara
durdum: ölüme göz kırpan korkuluktu gölgem

dahasını bilmiyorum en kötüsü de işte bu
döne döne ulaştığım son ömrümün kumarı
tuzağından sınandığım günler ki gözlerimde sıradağ
bir çocuğun gövdesinden uzayan gövdem
bir türlü yüzleşemediğim korkunun panzehiri

farkında olmadan kurduğum bir tümcenin yalancısıyım
beceremedim eve migren yerine kendimi götürmeyi
kiminle değiştirsem öykümü eskil bir kahkaha
tahmin edemeyeceğiniz benzersiz bir sırrım daha var:
tanıdık bile değil kartvizitimden gülümseyen fotoğraf

yazdıkça kanatlanan albatrosum gövdemden uzak
gizli bir emir almış gibi sıklaşıyor soluğum,
kaygılı ve kösnül: aşkın ahrazlığı gecemin en işlek şeridi
aldırmayın densizliğime acıymış belleğin eczası
bu şiirde kalem yerine parmaklarımı açtım

geçip de binbir söylencenin üflendiği dualardan
sadede geldim: şaşkınlıkla ovuşturduğum gözlerim
sonyazıma gömüt: a r t ı k u y u y a b i l i r i m