Kartopu Şiiri - Hasan Okursoy

KARTOPU

Yalnızlığım söyler durur
Neler katar gecenin içine
Bazen kartopu olur
Yuvarlanır düşer dizine

Unutmam denize girdiğim ilk günü
Sabahlara kadar okuduğum kitapları
Bir de çalıştığım okul ve arkadaşları
Gökte uçan kuşları

Ne kadar düğüm atsam
Kopup durur ipliğim
Sarsam da yükümü
Dağılır dengim

İnsan acısına sarınıp yatar
Trenler gider katar katar
Dağılmaz yol karanlığı
Doğan güneş akşam batar

İnsanın içinde neler taşar
Aydınlığı biri çeker biri kısar
Günü eğirip dursan da
İçinde hep bir umut yaşar

Yolda hep birlik gitsek
Üzülmez unuttuklarımız
Arkada kalmaz kimse
Gecikmez mektuplarımız

Bazen dalgalanır yüzümüz
Uzaklara düşer türkümüz
Gölümüzde birikir
Söylenmez son sözümüz

Akşam inerken
Bölünür dalgınlığımız
Görünür kızıllık
Başlar karanlığımız

İnsan bazen üzülür
Umudu düşünce buluttan
Sakın olma aldatan
Ömür yaşanmaz yeni baştan

Şiir deyip geçme
Ne söylersen söyle
Bir resim bırakır eve
Günü anlatır seve seve

İnsan koşar durur
Bir selden ne kalır?
Her uzun ayrılık
Taştan kayadan solur

Halıda desen
İlmikte göz
Eldeki kirkit
Konuşur

Yaşam da
Bir dokumadır
Hep mırıldanır
Taş yerinde ağırdır

Neyle uğraşırsan uğraş
O yangın hep yanındadır
Bir aynanın kırığındadır
Seni bırakmaz aklındadır

Hasan OKURSOY