Karton Şehirler Şiiri - Bilal Özkan

I
karton şehirlerden geçtim sensiz
karton kulelerden...
bir kadının gözbebeklerinden,
gözlerinden vurulmuş bir çocuğun,
çocuğun masumluğundan soyunmuş
bilgelerin zamansız sözlerinden...
‘ferhat’ dedim, dağları deldim.
‘dost’ dedim, ‘dostum’ dedim,
yıkıldı taş duvarlar,
yıkıldı putlar...
yine de farkedilmedim.
‘ben’ dedim ‘mecnun’ dedim,
'leylaya giden yol...' dedim.
mahrem bakışlar düştü gölgeme,
tenlerinin rengini sevmedim.
öyleyse ‘kan’ dedim, ‘barut’ dedim
öyleyse ‘savaş’ dedim.
devrilen bakışlar oldu üstüme,
sıkılan yumruklar...
bir ceylan sözlerime kurban edildi,
‘hoş geldin’ dediler,
‘hoş geldin beklenen ey! ’

II.
soba borularında gizlidir
bu şehrin yitirdikleri.
dumanı sisli, havası kirlidir.
tren garları yatar her kızın gönlünde,
her kızın gözü biraz nemlidir.
delikanlılar bekleşir sokaklarda,
adları, mektup zarflarında öylece bellidir.
biteviye aşklar üretilir fabrikalarda,
otel odalarında ansızın tüketiliverir.

III.
bu şehirde aşk adamı sancılıdır biraz,
tepesinde yağmursuz bulutlar vardır.
inceden inceye süzülen;
sırma saçlı leyladır.
omuzlardan dökülen
leylanın saçlarıdır işte,

yaldızlı aynalar değil / yalnız...

bu şehirde;
güneş yakıcı, zaman aldatıcı,
şair ise yalancıdır.
koca bir yalancı...

sonu gelmeyen şiir gibidir şehir,
söylenememiş sözler gibidir.
ha bakire ha nehir,
ha fahişe ha şehir.

IV.
oysa benim dünyamda;
her kuş bir cafer’dir
her cafer uçan bir kuş...
şimdi bu şehirde ben,
sensiz ve sessiz
bir apartman boyunda
/rahmet koyunda/
gecenin üçünde
/ve alnı secdede/
ibrahim sofrasından
ve kuşların duasından
mahrum
yakarışlardayım
yalvarışlardayım

yakarışlardayım
yalvarışlardayım

2001