Kartalım Şiiri - Halil Türkoğlu

KARTALIM

Dur!
Şakakların süzülü,
Çek öfkeni, parmakların arasından
Dur!
Kar beyaz zaman, örtülü
Çek hüznü tabancasından!
Hür olmalı alın,
Dudaklar sürgülü
Bana bakmıyor artık
Beni sarmıyor sancın.

Sesini duydum uzaktan,
Her nefeste bir dert bıraktık.
Bir yokuştur geldin damardan
Ellerin ne belaysa parmaklık!

İşte budur gölgen, suretin
Sana gitme demedim, git
Rüzgâr yönünü tayin etsin,
Tırnağını bilesin,
Tırnağın rüzgarı kessin
Ama
Ne böyle tutkuya
Anlık kapansın gözlerin
Gözlerin gitsin.

Sen çevirince başını
O en olmaz karakoldan
Doğadan,
Kenetlenmiş ellerin.

Dur!
Burda gök bürünmüş kelepçeye
Katili diyorlar senin için
Katillerin
Dur!
Ansızın geç aşağıdan
Sesler bir uzağı umut edenlerin,
Yankısından.