Kartal her zamanki gibi;
süzülüyordu vakarlı:
eceli yetmek üzereyken;
son anda aslanın elinden
kurtarır yavru ceylani...
görenler düşer hayrete
meraktalardı.
kartal nasıl insafa gelipte
pençelerine almıştı ceylanı!
kırıldı aslanın gururu;
kükremesi bir tarafa
yerinden bile kalkamadı.
bu kurtarıştaki bilmece,
çözülür gibi değildi.
oysa ki ceylanın canı kanı,
kartalın yaralı canına ilaç olacaktı
bunu anlatmak istese de,
anlayanı olmayacaktı.
15:32 03.08.2016
Nuran KaracaKayıt Tarihi : 3.8.2016 17:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!