Kartal Bakışlım Şiiri - Erbil Kutlu

Seni oyle çok seviyorum ki,
Gülen yüzün solmasın diye,
Sevgimi bir çiçek ile sunabilmek bile,
İhya ediyorken beni,
O, beni, bu kahrolası acımasız dünyadan
Çok uzaklarda yaşayan bir deliden farksız kılan,
Ve hatta, ister inan ister inanma bir tanem;
Bir kartal edası ile bakan güzel gözlerinden eyleme beni…

En sevdiğim canlı o; ama ulaşılmazımda o!
Tek sevebildiğim bir kedidir,
Oda sever beni sevildiğini anladığında,
Sen benim ulaşılmazımsın, kartalımsın,
Uğuruna öleceğim tek canlısın…

Dost kalmak isterim seninle bir değil, bin ömür…
Aşkım olduğunda kaybetmek istemem seni,
Belki bu yolda istemeden üzebilirim seni.
İşte o an, benim canlı bir beden olarak ölüşümdür.
Asık iken gördüğümde yüzünü,
Şu dünyada cehennemi görüşümdür.

Solmasın hiç gülen yüzün…
Cennet kılsın tüm yaratılmışlara şu alemi.
Başkasınında olsan, mutlu ol!
Asla küsmem hayata ve insanlara.
Benim emelim zaten senin mutlu olman,
Seni mutlu edecek olanda canım olur, ciğerim olur,
Aksini düşünmek olmaz senin gibi güzele…

Emin ol, kıskanır tüm yaratılmışlar seni!
Hem anneliğini, hem de güzelliğini…
Şu yaradan, seni yazmadı ise şu bahtsız kaderime,
Bari alsın canımıda,
Senin canından olma yavrun etsin beni…

Sevmek boş, sevilmek boş, sevişmek hele bomboş olmuşken bu zamanda…
Dünyanın kahpece işlenmiş düzenine uyma emi…
Sen uydur onu düzenine…
Esirgemediğin için varlığını benden;
Ne etsem nayaraşır sana…

11/05/2006/Perşembe - 14.30