Karşının Karşısında / 2 Şiiri - Yavuz Doğan

II.)

“ Muhatabı bizzat kendisidir..”

- Kendi sözüne kanıp kendi haline acır
Gözlerinden kan akar, ağlar kıbleye karşı…-

Hangi sözle başlanır cahille konuşmaya
Nereden bilsin nadan, bu garip neye karşı?
Hangi sözü can verir, can denen duruşmaya
Ona sorsan, fikri net; bense “ her şeye karşı”

Suç olur nefes bile, aldığın çokken ona
Gördüğünden ötesi, “haşa, hiç yok”ken ona
Kâinat aç gezerken, cüzdanı tokken ona
Duruşun kabahattir; ağaya, beye karşı.

Oysa ben, yarım kalmış bir tek doğru söz için
Baktığından öteyi gören bir çift göz için
Nesimi’yi oduyla kül eden bir köz için
Cemaate ters durdum, yüzüm Kâbe’ye karşı.

Bir bilse ben, koşarken Musa ile Mısır’a
Yüz sürdüm bir dervişin oturduğu hasıra
Güneş bile dönerken kamerin peşi sıra
Turnalara el verip döndüm kubbeye karşı.

Ödülü aşk olurken, karanlığa tapmanın
İsmine günah dendi artık gönül yapmanın
Ve aydınlık bir yoldan karanlığa sapmanın
“Sevda” dendi adına, geç bir tövbeye karşı.

Yani herkes susarken, her şeye dayanarak
Cismimi kül eyleyip aşk oduyla yanarak
El aldım erenlerin sesiyle uyanarak,
Yıkıldı karanlıklar, bir harabeye karşı.

26.05.2008

Beylikdüzü