Karşılıklı Şiiri - Hikmet Gülay

Hatırlar mısın bir gün
Yine karşılıklı oturuyorduk.
Hava açık mı, kapalı mı,
Mevsimlerden kış mı, yaz mı,
Hatırlamıyorum.
Ama iyi biliyorum,
Karşılıklı oturuyorduk.

Yüzüme bakıyordun,
Gülerek bir şeyler söylüyordun.
Dudakların kelimelerin kıvraklığı ile
Açılıp kapanıyordu.
Ne konuşuyorduk,
Sen ne diyordun,
Ben ne diyordum,
Şimdi hatırlamıyorum.
Ama iyi biliyorum
Karşılıklı konuşuyorduk.

Bazen kapı açılıyor,
Birileri geliyor,
Birşeyler söylüyor
Ve gidiyorlardı.
Ya da biz bir şeyler yapıyorduk.
Kimlerin geldiğini,
Nerede olduğumuzu
Ve ne yaptığımızı
Hatırlamıyorum.
Ama iyi biliyorum,
Karşılıklı görüşüyorduk.

Mütemadiyen konudan konuya geçiyor
Konuşuyor, konuşuyorduk.
Bazen konuşurken
Ellerini kullanıyordun.
Bana dokunnacakmışsın
Hissine kapılıyor
Heyecanlanıyordum.
Yakın mıydık, uzak mıydık,
Hatırlamıyorum.
Ama iyi biliyorum,
İkimiz de yanıp tutuşuyorduk.

Bir sen anlatıyordun,
Bir ben.
O kadar çok anlatacak şeyimiz vardı ki
Hiç bitmeyecek gibiydi.
-Keşke hiç bitmeseydi-
O an zaman durmalıydı.
-Keşke dursaydı-
Ne kadar öyle kaldık
Bilmiyorum.
Ama iyi biliyorum,
Kaygılarımızda birleşiyorduk.

Biz konuşurken
İçimden hiç olmazsa
Ellerine dokunmak geçti.
Hatta düşüncesi bile
İçimi titretti.
Dokunabilir miydim,
Dokunamaz mıydım
Bilmiyorum.
Ama iyi biliyorum,
Duygularımızla anlaşıyorduk.

Bazen sen konuşurken
Sadece dudaklarına bakıyordum.
Ne dediğini duymuyordum.
Sustuğun zaman
Manasızca başımı sallıyordum.
O an seni öpmek,
Sana olan tüm susuzluğumu
Gidermek istiyordum.
Yapabilir miydim,
Yapamaz mıydım
Bilmiyorum.
Ama iyi biliyorum,
Gözlerimizle sevişiyorduk.