Karşı Kıyıda Gözlerim Şiiri - Nehir Gün

Karşı kıyıda gözlerim,
Geçen gemilerin.
Suyu köpürtmelerini seyrediyorum,
Havada uçan martıların,
Denizin içine dalıp,
Çıkışlarını gözlüyorum.
Biraz acıyarak, biraz merakla.
Açlık için yaptıkları mücadele, harika doğrusu
Rüzgar akşam esintilerine çıktı bile,
Saçlarımda dolaşmasını hissediyorum,
Sanırım rüzgarda bunu seviyor,
Dolaştıkça içimi,
Sanki rüzgar oluyorum.
Biraz daha sahile indim,
Ufak bir kaya parçasını dibine,
Ayakkabılarımı ve çantamı bıraktım.
Suyun sahil boyu,
Uzanışı sıra yürüdüm,
Cesaretimi toplayıp, biraz daha suya yaklaştım.
Hatta, bir adım sonra içindeyim.
Soğukmuş sanki ama hemen alışıyor insan.
Dalgalara karşı dalgan kıran gibi duruyorum,
Bir nevi meydan okuma,
Sudan yıllarca korkmuş bir insan için.
Suyun içine bakmaya çalışıyorum ama,
Dalgalar müsaade etmiyor.
Biraz bencilce, bir o kadarda haklılar.
Sen içime gir,
Ve beni tanımaya çalış,
Bana müsade ediyor musun?
Aynı şekil teninde dolaşmamı?
İçine girip seni tanımamı der gibi ve,
Ellerinle suyuma dokunmak varken,
Sen daha ileriye git,
Kumlarımı taşlarımı mercanlarımı al.
Bana kendin için, ne kadar müsade etin ki.
Suyla tam anlaştık derken,
Ve bunu karşısında gerçek bir dalga kıranın,
Dura bileceği bir dalga.
Ve ben kıyıda.
Yavaş,yavaş denizden dersini almış,
Bir öğrenci edasıyla,
Az evvel kıyısına eşyalarımı bıraktığım,
Kaya parçasında oturuyorum.
Ve batışını güneşin seyre duruyorum,
O bile tam bir mucize.
Güneşin hükümdarlığı da bir saate göre,
Şimdi zaman ve mekan gecenin,
Boyun eğmişçesine.
Son demleriyle gelişi gibi,
İhtişamlı gitme çabasında güneş.
Kovalamaca biraz yukarımda başlıyor,
Ve ufuk çizgisine kadar devam ediyor,
karanlıkla ışığın mücadelesi,
Sununda galip belli,
Gece sarmalıyor aydınlığı karanlığıyla.