Karşı Kıyı Şiiri - Ufuk Nazım

Karşı kıyının insanlarını;
Hiç görmedim.
Onların görünen yüzleri;
Dağları ve geceyi aydınlatan,
Işıklarıydı.
Bütün sefilliğimle;
Denizin kıyısına çöktüğüm de.
Karun kadar zengin oldum.
Dalgaların sesiyle dolardı;
Bütün kıyı.
Balıkların bile uyuduğu;
Bu saatler de,
Bu kıyıda seninle olabilmek.
Güzel.
Belki umudunu;
Denizde yitirenlere.
Umutsuzluğu anlatmanın;
En iyi yolu.
Karanlıkta kaybettiğin;
Bir sevgiliyle.
Dalgalardan dinlemektir;
Ayrılığın,
Acı dolu haykırışlarını.
Oturmuşuz denizin kıyısına,
Karanlığın gözü üzerimizde;
Devinimler de boğulmaktan,
Acı denizinin;
Dalga kıranı olmaktan bıktım.
Yanımdasın gene de;
Gözlerim karşı kıyıda,
Altınova’nın,
Parıltılı yalnızlığın da;
Arıyor seni.
Gülkurum dön geri.