Karşı Apartmandaki Kadın

tanımıyorum onu ve şahsen bir insanı tanımak
bir lehitin kapağını kaldırmak gibi bir şeydir
ölü bir kitabı okumak çimenleri diriltmek için
bir başka hüzne alınan bilettir, bir insan daha
ve ben hala tanımıyorum onu.
pencerenin gölgesinde kara hayaletler gibi.
bir de hıçkırıklarını duydum
ölüler kalkıyordu topraktan.

tanımıyorum onu.
ikimiz aynı gecede
aynı acının viyadüğünde buluştuk sadece
kırmızı kiremit bir duvara yaslandı o.
hala puslu bir pencerenin ardında.
bir de hıçkırıklarını duydum,
sur’un ikinci nefesiydi.

hala tanımıyorum onu ve bana kalırsa
çoktan delirdim ben, anlamsız cümleler eşiğinde
sigara içiyorum paslanan bir gece yarısında.

o hala tüm dünyaya karşı bir apartmanda
bir pencerenin buğusunda duruyor.
ve ben size yemin ederim
tanımıyorum onu.