Kars'ın Kışı Şiiri - Emrah Karan

Gene gış gelir.
Savuğlar eyce bastırdı.
Ama heeç talaşıma değil!
Alıştığ artığ salağana it gibi titremiye.
Savuğ dediysek ama ne savuğ?
Adam tuvalete getmeye erinir.
Ya çeperin ya da galağın dibine cülliyir.
Hele birez dişerde gal,
Gej olar cemdek kesilersin.
Ahan bizim Kesik Ehmet(ujim):
Ne erğeyin adam!
Başını duzliyim, tikine yere soğim.
Hele daha yırtığ pantorunan gezir!
Altta da ne picama ne potur...
Bereket anası yoğ yanında.
Burda olsa:
Başlar zeher, zukkum, azzara...
-Oğul dalaan gara yara çığa!
-Anan öle ellerin umuduna galasın!
-Abırsız herif!
Hani haksızda sayımaz.
Babamın da goru babazın da,
Hal, medet ahan bele.
Neğetter geyersen gey, oğetter üşiyir insan.
Sabağ tükende oturirim,
Bağdım uşağlar okula gidir.
Gociklerine ele sarılmışlar ki;
Bağdavarlar anasına ele sarılmazlar.
Hele birde gece olsun,
Ayaz basdırsın birez:
Fırddığın donar burnunda,
Ğın edersin gelmezde...
Birde bekârsan ne döşşege gir, ne yorğana sarıl.
Get ağorda yat daha ey.
Gece it bile it olmayınan,
Birbirine soğilir yatir.
Bekar adam ne etsin?
Savuğ gardaşım savuğ,
Üşiyip gırıldığ burda!
Yaza da bişe galmadı.
Seggiz ay, dört hafda...