Karnende Yazmaz Çocuğum

Çocuğum...
Sevmeyi öğrendin mi? sevmeyi? .
İnsanları, hayvanları, doğayı,
ay, yıldız, güneş ve dünyayı,
çıkarsız sevmeyi...

Söz hakkı verilince,
kendini anlatmayı,
konuşanı can kulağı ile dinlemeyi.
Acını, üzüntünü, sevincini,
taşkınlık etmeden,
kimseye zarar vermeden,
Kardeşçe paylaşmayı...

Çocuğum...
Ben çocukken,
Orta Asya’dan gelme soyumuz,
diye başlardı türkülerimiz,
sen hiç duydun mu?
Bağışla,
hani diyorum ya,
Avrupa’dan önce Asya’yı okudun mu?

Anadolu’m,
can parçam güzel yurdum,
dedikçe küt küt attı mı yüreğin.

Çalışıp üretmeyi,
hakkını aramayı,
birlikte yaşamayı,
haklının yanında olmayı,
ben bilmezdim silahı,
duymadım kap-kaçı,
seyretmezdim o karanlık dünyayı.

Bilir misin?
Bana hayatın her gün bir şey öğrettiğini.
Ve ölmenin bile,
dürüstçe, mertçe, başı dik defalarca olduğunu...

İşte bunları, diyorum,
işte bunları.
Karneden sonra geliyor,
karnende yazmaz çocuğum...