Karnaval kızı Şiiri - Ahmet Bahadır Üge

Küçük karnaval kızı,
Ufak tefek,
bıcır bıcır.
Öyle bir yerde duruyor ki.
Işıl ışıl arkası,
Koca rengârenk bir panayır.
Çalışmıyor orada,
orayı yaşıyor.
oradan oraya koşuşup dururken
bir durup bakıyor,
öyle bir gülüyor ki.
içim gidiyor.

Dönüyorum eller cepte,
ne tekmelediğim taşlar,
ne teneke kutular,
apartmanın önü bahçe bakkal
hele ev,
hepsi nasıl da sıkıcı.

Hayat gri gibi onsuz.
Ne karnavalında, ne panayırındayım.
Işıkları yanmasa da olur.

Her sabah, öğlen, akşam
tutup soluğumu, geri onun yanında alıyor,
arkasındaki dünyaya bakıyorum
sonra durup bir de ona
…
Daha mı renkli?
Daha mı müzikli?
Daha mı pamuk şekeri gibi?
İçerideki o camekânlı seyyar arabadakinden daha mı fazla?
Daha mı elma şekeri o?
Pofidik oyuncaklardan daha mı pelüş?
Ağzından ateşler çıkaran o adamdan daha mı ateşli?
…Bilemiyorum

Kalabalığa değil,
her sabah, öğlen ve akşam
onun rengârenk ruhuna gidiyorum.
Bu umarsız, ufak tefek kızı bulduğum yeri değil,
Onun içindeki karnaval dünyasını çok seviyorum.