Kendime Mezar Çiçekleri Aldım Bu Sabah

Bu sabah yine çok erken uyandım
çünkü bazı sabahlar insan kendine
mezar çiçekleri almak istiyor.
Ben papatya seçtim,
çünkü ölüler öyle yapardı.

Yalnızlık...
Çaydanlıkta unutulmuş su gibi,
taşmakla sönmek arasında.

Sen...
Şarkının en karanlık notasında gizli.
Benimse içim…
Perdesi yırtılmış sinema evi.
aynı sahneyi oynatıp durdu sana.

O gece filmde,
İsa'nın elleri çivileniyordu
Giresun'da bir meyhanede.
Garson bana yanlışlıkla
senin sevdiğin şarabı getirdi.
Gülümsedim.
Gülümsemek bazen kırılmaktır çünkü.

Şiir yazmak neye yarar dedim kendime...
Senin gözlerin kar tutmuşken içimde.
Ben çocukken de böyleydim.
Radyoda eski türküler çalınca...
Herkes oynarken ben ağlardım.

Şimdi aşk...
kendi başına büyümüş çocuk gibi
beni anlamıyor.
Her sabah başka bir boşlukla evleniyorum.
Her gece başka bir sessizlikte boşanıyorum.

Beynimin içi kermes gibi.
Bir yanda senin sesin satılıyor..
Öbür yanda eski fotoğraflar.
Bak, bu benim çocukluğum..
Almak istersen yarı fiyatına veririm.

Ben artık ağlamayı
bir musluğu açık unutmak gibi yapıyorum.
Sular kesilince hatırlıyorum seni.

Sen suysan,
ben o suya tuz basan adam.
Gözlerim limon,
ellerim kabuk,
dudaklarımda morarmış bir şiir.

Geceyi kırmızı rujunla boyuyorum artık...
Çünkü içim çok soluk.
Senin gidişin,
bir kalbi beşinci kattaki bir pencereden atmak gibi.
Kimse duymadı,
ama ben hâlâ düşüyorum.

Ve sonra zaman,
kalbime uymayan elbise gibi dar geldi.
Bir şehri terk etmekle
bir adamı terk etmek arasında
hiçbir fark yokmuş meğer.

Uyuyamıyorum.
Çünkü seni rüyalarımda unutmaya kalktığımda
uyandığımda hep bir tabutun başında buluyorum kendimi.
Üzerinde senin adın yazılı:
“Beni Hiç Sevmemiş Biri Burada Yatıyor.”

Yalnızlık da ne güzel şeymiş aslında.
Yani alışınca.
Yani çiçek sulamayı unutmazsan.
Yani kendine mektup yazabiliyorsan hâlâ.

Ama sen,
öyle güzel gitmiştin ki…
Ben bile kalmak istemedim kendime.