Karmaşa Orkestrası Şiiri - Ozan Hakan Doğan

Karadeliklere çok üzülüyorum
kendisine gelen her şeyi içine çekip yok ediyor
belki de onları içine çekip yalnızlıklarına derman oluyor
ya da sadece fizik kanunlarının kaçınılmaz kaderine boyun eğiyor.

Kirpilere de üzülüyorum,
soğukta sarılacak kimsesi olmaz
dikenleri onu güvende tutar ama bir sarılacağı sevdiceği bile olmaz.

Komik geldi, bir yerden tanıdık...

Yolda gidiyorum
bina arkasında eski haşmetinden eser kalmayan o malikaneyi gördüm
derisi soyulmuş, derinin altındakiler deri ile birlikte çürümüş ve kırılmış
içine girdim, ölmüş bir zihindeyim, hiçbir yerdeyim
soğuk titretti ve bende zihni terk ettim.

Uzay ve okyanuslar farklılar, benzerler
uzay, dipsiz sınırı bilinmez, uzaktır
okyanus, dipli sınırı bilinmez, yakındır
biz yakınımızdakini tam tanımıyor iken
uzaktakini nasıl tanırız, tanıyamayızdır?

Bir tanrı varsa, onunla konuşmak isterim
ona tek bir sorum olur, yalnızlık nasıldır
o iyi bilir bence, sonuçta tek olan ben değilim
o, ne kadar yalnız olduğunun farkındadır?

İnsan tek başına ızdırap çekmek zorunda mıdır
evet, özellikle bazıları çok çeker
bilgi farkındalık, farkındalık acı verir
tebrikler, farkındalığın ile yalnızlığa tek yön bilet kazandın.

Duymak zor, etrafta ses çok
tek bir sese odaklanamıyorum, gürültü çok
kavgaların nedenini anladım, gürültü çok.

Ölüm, yapbozun son parçası
bilinmez, ilginç ve doğal
ben ahireti değil, ölümün kendisini merak ederim.

Fena dalmışım, ayaklarım eve yürümüş
aklım yeni katıldı aramıza, şimdi gelmiş
çok kısa sürede, çok şey yaşanmış
beynimin içinde çeşit çeşit sesler...

Gece yataktayım, yine o akıl almaz şaheser başladı
beynimin içinde bir karmaşa orkestrası gösterisine başladı
yarında çok iş var aslında ama orkestra bitti demeden bitmez, gece daha yeni başladı.