Karmaşa Şiiri - Mor Krizantem

Kirli gövdelerdeki tohumları toplardım
Sevgi yetiştirirdim kendime
Ne kadar çok lazım olduğunu bilemezsin
Beyazlara bürünmüş şeytanlar gülümseyerek aldı onları benden
Geçmişim karanlık odalar
Çıkış kapısı yok
Her yer beton duvar 
Tırnaklarım kırılırken o duvarları eşelemeye uğraştığımda
Onun buruk sureti belirdi karşımda
Ağlıyordu
Gülüyordum ve ağlıyordum
Uçmak istediğini söyledi
Yaşamak istediğimi haykırdım
İkimizde gitmek istiyorduk
Asla sona ermeyecek bir savaştı bizdeki
Sonsuz sevgi savaşı
Ektiğim tohumları kalbimden çalarken fütursuzca katliyamımızı gerçekleştirdi
Beni öldürdü soğuk bedenlerde
Kendisi düşlerinde astı kendini
İlk defa zevk çığlığı atmıyorum karanlıkla sevişirken
Bir daha sevmeyeceğini dile getiriyor 
Dili yılan zehri saçıyor
Ki ben her zehri yutuyorum
Ucunda ölüm olsada