Karma Şiiri - Aykut Arslan 2

"Kim vurabilir bizi artık
Gecenin yüzüne çizdik gökkuşağını rengine bakmadan .
Türlü türlü kuşlar uçar gider göğüs kafesimizden,
Nereye gittiğine bakmayız.
Gözleri pişmanlık çukuru,
Elleri ürkek Lora,
Sabaha onlarca ölü çocuk doğuran Lora,
Üçüncü sayfa haberlerine cinayete kurban giden ,
Kimsesiz bir kadın.
...
Gittiği her yerde siyasi sığınması red edilen ,
Bir avuç öfke.
Kaldığı yerden devam etmez hiç bir şey,
Vurgun yemiş insaniz artık,
Üstelik dönüşü olmayan yollara çıkmıştık biz.
Asla pişmanlık yok demiştik,
Anladık ki yanlış olan biziz,
Gögsümüzdeki yarayı kapatmak için ,hep önümüzü kapatırdık,
Kimse görmesin diye,
Hepsi bir yanılgıydı oysa.
İnsan ilk yenilgiyi kendi içinde yaşar,
Sonra sarı bir tipi başlar,
Buz kesilir her yan,
Şaşkın kalırız.,
Uçurumlarda seken bir gerilla nasıl ki İstiklal caddesinde kimsesiz bir çocuk,
Kaldırımda yürümeyi beceremez,
Işıklı vitrinlere tükürür,
Sonra kaybolur ,
Böyle bir hayattı yaşadığımız,
Şaşkınlık ile yenilgi,
Kadercilik ile öfke aynı anda sarar benliğini,
Artık bir intihar vakasıdır sabahlar,
Görmek istemezsin,
Duymak da ,
Kör olmayı da yeğlersin.
...
Adli tıp morgunda sahipsiz bir ceset gibi, kalakaldık yaşamın ortasında..
Belki de tek umudumuz buydu,
Kimsesiz olmak, sahipsiz
Peçeteye şiir yazıp gecenin koynuna bırakıp kaybolmak.
...
O Gerillanın cesedi dağ yamacında bulunmuş ,
Cebinde peçeteye yazılı şiir,
" herkes kimsesizdir, geceyi çeker içine, Sabaha is kokar göğsü, yangın geceden kalmadır, derbest edilmelidir umutlar,
Unutmalıdır insan kendini "