Karlı tepe melekleri Şiiri - Abbas Ünal

Gördüklerimle duyduklarıma misafir oldum bu akşam.
Orada yazdım bunları…
Sisli bir gün de melekler karlı tepeye inmişlerdi.
O olmasaydı dedi içlerinden biri.
O olmasaydı,ben anne olur muydum hiç?

Dünyanın kaldıramadığı evladını sırtında taşıyan,
Parmaklarını kelepçe yapıp kızına,oğluna dolayan,
Her gün yeniden doğuran,
Her gün yeniden temizleyen,büyüten,bakan,
Kim otursa sofrasına azını ortaya koyan,
Sessiz,sabırlı,inançlı,uysal,düşünceli,
Karlı tepenin melekleri…

Yavrusuna uçmayı öğreten güvercinler misali,
Uçsun da maviliklere,kurtarsın kendini der gibi,
Her sabah üçer beşer gelirlerdi.
Anlamak,bilmek de ibadettir.
Her gün ev ile okul arasında tavaf ederlerdi.

Sonra bir araya geldiler mi?
Bir meleğin dünyasında ne var ancak bir başka melek anlar.
Başlarlardı gülüşmeye.
Bak aynı bana benziyor yaşadıkları dercesine.
Aynı gözlerle bakmışlar güneşin ve ayın dönüşüne.
Taktiri ilahiye…

Aklını ikiye kesip yarısını evladında bırakan,
Elini,ayağını,ağzını kızına ve oğluna adayan,
Kaşığını şefkate,yüreğini sevgiye daldırıp yavrusunu doyuran,
Heveslerine kanat takıp gökyüzüne bırakan,
Ömürlük kulu,hizmetçisi,kesesinden ayırmayan,ayrılmayan
Ak saçlı,özlem bakışlı,mavi-beyaz kanatlı,cennet hediyeli,
Karlı tepenin melekleri…

Karlı bir gün ellerinde nakışlarıyla gelmişlerdi.
Süslemek için tepelerini ve çok sevdikleri evlerini.
Dünü,bugünü bırakın da dedi içlerinden yaşlı biri.
Yarın bizim gideceğimiz yer malum belli.
Ağır bir sessizliğe büründü odanın içi.

Ben olmasam dedi son kez içlerinden biri.
Ben olmasam o çocuğa hiç evlat derler mi?

Tozuna-kirine,yağmuruna-yaşına aldırmayan,
Yanardağlara girse bir kez ahlamayan,
Bir tek yarını düşününce gözleri dolan,
Bazen tedirgin...
Çoğu zaman dimdik
sağlam.
Sevecen,merhametli,
en çokta yalnızdır.
Karlı tepe’nin melekleri…