İnce kar kristalleri sokak lambasının altında yukarı aşağı süzülüyor.
Gündüzden kalan kardan yansıyan ışıklar, etrafı loş bir ışıkla boyuyor.
Baktıkça dışarı seni engelleyen şey o keskin ama tatlı soğuk oluyor.
Hatırlıyorsun yoğun geçmişini, hissediyorsun, hayat daha da yoruyor.
Ellerini cebine sokup dışarı çıkıyorsun hava karanlık ve soğuk.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta