Karlardan bir dünyadır şimdi. Evde değilim.
Nasıl da bembeyaz bu çarşaflar. Yüzlerde hiçbir özellik yok.
Keller ve imkânsızlar, tıpkı çocuklarımın yüzleri gibi,
Kollarımdan paçayı kurtaran o küçük hastalar.
Diğer çocuklar dokunmuyor bana: korkunçlar onlar.
Aşırı renkleri var onların, aşırı hayatları. Sessiz değiller,
Oysa sessizdir taşıdığım küçük boşluklar.
İmkânlarım vardı bir zamanlar. Denedim ve tekrar denedim.
Nadide bir organ gibi üstüme diktim hayatı,
Ve dikkatlice yürüdüm, kararsızca, nadide bir şey gibi.
Çok fazla düşünmemeyi denedim. Doğal olmayı denedim.
Diğer kadınlar misali, körü körüne aşık olmayı denedim,
Sevgili kör sevgilimle birlikte, denedim yatağımda kör olmayı,
Koyu karanlık arasında başka birinin yüzünü görmeksizin.
Görmedim. Fakat yüz oradaydı gene de,
Kusursuzluğunu seven doğmamışın yüzü,
Yalnızca kendi sakin huzurunda kusursuz
Ve böylelikle kutsal kalabilecek ölmüşün yüzü.
Ve başka yüzler de vardı. Ulusların,
Hükümetlerin, parlamentoların, toplumların yüzleri,
Önemli adamların yüzsüz yüzleri.
İtirazım var bu adamlara:
Yassı olmayan şeylere karşı nasıl da kıskançlık içindeler! Bütün dünyayı
Kendileri yassı olduklarından, yassılaştırmak isteyen kıskanç tanrılardır onlar!
Görürüm Baba’nın Oğul ile konuştuğunu.
Böylesi bir yassılık kutsal olabilir sadece.
“Bir cennet yaratalım” diyorlar.
”Yassılaştıralım ve yıkayalım kabalığını bu ruhların”.
(“Üç Kadın”dan)
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 15.2.2014 15:04:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
It is a world of snow now. I am not at home. How white these sheets are. The faces have no features. They are bald and impossible, like the faces of my children, Those little sick ones that elude my arms. Other children do not touch me: they are terrible. They have too many colors, too much life. They are not quiet, Quiet, like the little emptinesses I carry. I have had my chances. I have tried and tried. I have stitched life into me like a rare organ, And walked carefully, precariously, like something rare. I have tried not to think too hard. I have tried to be natural. I have tried to be blind in love, like other women, Blind in my bed, with my dear blind sweet one, Not looking, through the thick dark, for the face of another. I did not look. But still the face was there, The face of the unborn one that loved its perfections, The face of the dead one that could only be perfect In its easy peace, could only keep holy so. And then there were other faces. The faces of nations, Governments, parliaments, societies, The faceless faces of important men. It is these men I mind: They are so jealous of anything that is not flat! They are jealous gods That would have the whole world flat because they are. I see the Father conversing with the Son. Such flatness cannot but be holy. 'Let us make a heaven,' they say. 'Let us flatten and launder the grossness from these souls.' (From "Three Women")
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!